And so the journey begins

De reis naar de reis. En tijdens de reis. En wie weet daarna. Het begint allemaal met een droom. Een droom om in mijn eentje over de wereld te fietsen. Een droom die in de lucht zweeft en ik naar beneden aan het halen ben. Want dromen zijn er om geleefd te worden. Klinkt makkelijk en dat is het ook. En heel vaak ook niet. Want het leven gooit af en toe ook curveballen. Die curveballen komen nog wel voorbij. In al hun tranentrekkende, tenenkrommende volledigheid. Hoge pieken, diepe dalen. Het lijkt wel op fietsen. Slechte metafoor ook. Maar daar komt het wel op neer.

Ik kan echt genieten als mensen met passie over hun dromen praten. De glinstering in hun ogen, de lach die hun gezicht laat stralen. Het is aanstekelijk, aantrekkelijk. Wanneer iemand daar over praatte met mij dan legde ik het ook weer snel naast me neer, want ik moest weer naar de orde van de dag. Eat, sleep, work, repeat. Oké, oké. Ik ging ook op vakantie en deed leuke dingen. Ik leidde (in te wisselen met leed) mijn leven volgens de maatschappelijke, voor ons land geldende, aangeleerde voorwaarden. In de malle molen van alle dag. Een baan van 08:00 tot 17:00. Niet van 09:00 tot 17:00 in ieder geval. Badass toch?

Hoewel ik niet zeker weet of het beschrijven van wat veel fietsen met je kont doet wel heel stoer is. Wanneer de vellen eraan hangen en je edele delen krimpen tot de welbekende micro penis. Ook niet echt een tof verhaal voor in de kroeg. Ik bedoel je zitring of ergonomische kussen meenemen naar verjaardagen en partijen, vanwege de pijn in je bruine ster, is ook niet echt iets waardoor je je een winnaar voelt.

Enfin. Bloggen dus. En misschien een beetje vloggen. Filmpjes, foto’s. Een archief maken vol herinneringen voor mezelf en voor anderen om me heen. Met een lach en een traan en alles wat het leven daartussen te bieden heeft. Met openheid, intimiteit en gevoel, want daar hou ik van. Iets met de naakte waarheid. Zo wil ik in mijn leven staan. Met donkere en lichte dagen. Ik bedoel ik rij niet iedere dag op een eenhoorn, maar vaak wel. Ik hou van contrasten. Die zitten ook in mij. Ik ben aan het leren mijn gevoelige alsmede mijn donkere, vurige kant te omarmen. Soms gooi ik er sarcasme of humor in om de zwaarte iets luchtiger te maken. Mijn zus schrijft al een tijd en goed ook. Wij houden van smeuïge, soms de grens opzoekende, maar uit het leven gegrepen verhalen. Over alledaagse dingen, vaak herkenbaar. Ik deel de voorpret en de geschiedenis. De lastige, soms onmogelijke keuzes die ermee samenvallen op persoonlijk vlak. Wat ik ervoor heb gedaan of moeten laten. De twijfels en vragen. De hele rataplan komt hier voorbij gegaloppeerd. Excuus gefietst bedoel ik. Enjoy the ride!