En toen was ik ineens werkloos. Met een “gouden” handdruk. Nou goed, meer een bronzen dan. Na 18 jaar aaneengesloten banen te hebben gehad was ik ineens Koos geworden. Koos werkloos.
Ik was ondertussen ook al een tijd met een opleiding bezig. Dit was een 2-jarige opleiding op HBO niveau. Medische -en psychosociale basiskennis. In mei 2016 rondde ik mijn opleiding af met een thesis over de bipolaire stoornis. Na een presentatie voor de klas was het klaar. Dit waren twee bijzonder leerzame jaren geweest met mooie lessen. Vroeger maakte ik nooit wat af en had ik ook nog nooit geleerd om stapje voor stapje richting een groter doel te werken. De negens vlogen me om de oren. Ik was echt trots op mezelf.
Twee dagen na mijn presentatie stapte ik in het vliegtuig voor een vierweekse vakantie in Java en Bali. Binnen mijn toenmalige relatie was altijd de ruimte om dingen voor mezelf te doen en te ontdekken. Dat waardeerde ik altijd enorm. Die vrijheid heb ik ook nodig. Ik heb tweeënhalve week in mijn eentje gereisd en anderhalve week met mijn ex. De eerste paar dagen waren echt een verschrikking. Ik probeerde de controle over alles te houden. Daardoor werd alles moeilijk en krampachtig. Kon ik ook niet genieten. Waar was ik aan begonnen. Toen ik de controle los had gelaten begon het pas echt. Wat een feest was het! Je ontmoet zo veel mooie en inspirerende mensen. Hebt zo veel lol en leuke gespreken. Ik kan het echt iedereen aanraden, gun het jezelf! Ik kan hier nog wel meerdere blogs aan wijden, maar dat doe ik niet. Als je zoiets altijd al hebt gewild of twijfelt, stuur me een berichtje en ik kan je er in geuren en kleuren over vertellen. Meer dan het internet aan kan.
Tijdens een excursie in Java naar de Prambanan, kwam ik twee Zweden (Hannah en Fredrik) tegen. Het klikte goed, waardoor we de hele dag en avond bij elkaar bleven. Het bier vloeide rijkelijk en aardig in de olie besloten we bij terugkomst in Yogyakarta om nog meer bier te drinken, want laten we eerlijk zijn dat is altijd een goed plan. We gingen naar een tent op de hoek van de straat. De band speelde alleen maar nummers van Bob Marley en de sfeer zat er goed in. Op een gegeven moment kwam er een leuk meisje naar mij toe die vroeg of ik wilde dansen. Ze was samen met een vriendin en ze hadden het bijzonder gezellig met de band. Ik sloeg het aanbod af, omdat ik met de Zweden was. Ik wilde wel graag. Vervolgens koekie-lammie-tammie mijn bed in. Zit ik een paar dagen later aan de straatkant van mijn hotel met twee Nederlandse meiden te chillen, komen zij met zijn tweeën voorbij. Ik vergeet te vermelden dat zij allebei Nederlands zijn. Alle dames kenden elkaar al van een eerdere ontmoeting. Toen waren we ineens met zijn vijven. Klikte echt super goed. Van vunzigheid naar diepgaande gesprekken. Ik hou ervan. Dat voelde gelijk vertrouwd. Ondanks de ontmoeting van een paar uurtjes was er een connectie gemaakt. We voegden elkaar toe op Facebook. Het contact pikken we weer op in september dat jaar.
In Yogya ontmoette ik in mijn hotel ook een Australisch stel met hun dochtertje van bijna vier. Rara hoe zij rond reisden. Jaja op de fiets. Ze deden de niet toeristische route door Java. Ze waren gestopt in Yogya voor internet, een zwembad voor de kleine etc. De kleine meid stond op een gegeven moment in de bar/lobby te dansen. Koptelefoon op. Ogen af en toe dicht. Ze raakte mij in mijn hart. Ik kreeg tranen in mijn ogen van naar haar kijken. Ze keek wijs en liefdevol uit haar ogen. Was haar jaren in leeftijd ver vooruit. Kinderen kunnen altijd contact met elkaar maken ongeacht taal of wat dan ook. Zij doen dat dan ook. Helaas gebeurt dat weinig meer als je volwassen bent. Kijken, voelen en contact maken als een kind. Het eerdere zaadje wat mijn ex geplant had, kreeg nu weer water. Het begon een idee te worden. Fietsen dus.
Ondertussen gebeurde er bij thuiskomst van alles in plannen-maak-land. Alleen plannen moeten ook uitgevoerd worden anders is het nogal zinloos. Zonder actie zijn woorden niks. Al veel eerder was ik bezig met uitzoeken waar ik nou blij van werd. Dit wist ik simpelweg echt niet. Ik heb mezelf altijd in een ander verloren. Daardoor ben ik helemaal kwijtgeraakt wat ik zelf wil en in welke richting. Toch best bizar, het echt niet weten. Ik wilde dan ook weten wie ik zou zijn zonder familie, vrienden en vrouw. Even vanuit het veilige, warme bad in het ijskoude dompelbad. Zo groot was het contrast overigens niet hoor. Dit was compleet in het belang van het opleuken van het verhaal. Niet een voorgoed afscheid, dat was nooit het plan. Even ergens anders wonen, een nieuwe opleiding. Het viel op een gegeven moment samen en ik heb hele bewuste keuzes gemaakt voor mezelf. Echt voor mezelf kiezen en dat ook uitspreken tegen de mensen van wie ik afstand nodig had. Anders kon ik voor mijn gevoel niet echt loskomen. Dat zijn keuzes die maak je niet zo maar. Dat lijkt simpel op het eerste gezicht, maar vereist moed. En doorzettingsvermogen. Balls of steel. Ik werd af en toe bestempeld als egoïstisch. Nu was het wel weer genoeg geweest met mijn acties. Veel mensen hebben een beeld van je en hoe jij je standaard gedraagt. Wanneer dat dan ineens afwijkt, dan staat iemand anders zijn wereld ook op zijn kop. En dat begrijp ik. Want je zit niet meer in het door hun bedachte hokje, maar hebt de deur hard open geramd. Aan de andere kant biedt het de mensen om je heen ook de kans om mee te bewegen en te veranderen. De lessen werden nog steeds als een ace geserveerd hoor. Het was niet have a break, have a freaking kit-kat. Die reep werd in zijn geheel horizontaal naar binnen geprakt. Meerdere tegelijk soms. En maar chocola sproeien.
Jezelf op de eerste plaats zetten is niet iets wat geldt als de norm heb ik vaak gemerkt. Dus eigenlijk als ik het goed begrijp is hoe een ander zich voelt belangrijker dan hoe ik me voel? Dat is wat je mij probeert te vertellen toch? Hoe klinkt dat als ik het zo uitspreek? Mijn mening is dat wanneer je iets doet wat over je eigen grens heen gaat je het niet moet doen. Kleine illustratie als voorbeeld: Ik heb keihard gewerkt de hele week. 60 uur gemaakt. Helemaal op. Er kan geen scheet meer uit, dat is al te veel energie. Een vriend vraagt op je enige vrije dag, wil je mij helpen verhuizen. Dan is mijn antwoord dus nee. Waarom? Het gaat over mijn eigen grens heen. Aan de andere kant: Ik heb een chille 32 uurtjes gemaakt. Zelfs tijd gehad om lekker online een nieuwe neustrimmer te bestellen, want de ander was vastgelopen. Je kent het vast wel zo een heerlijke week. Dezelfde vriend, hetzelfde verzoek. Ik zeg dan geen probleem. Heb je mijn hulp wellicht meerdere dagen nodig? Wanneer het nu nog niet duidelijk is dan gaat het ook niet landen. En dat is helemaal oké. Trouw zijn aan jezelf en je eigen grenzen. Ik zou zeggen doe eens gek en probeer het. Het boek the journey home heeft deze, in mijn beleving, prachtige aanvulling/stelling. The postulate of human enlightenment is this: Take care of yourself first, and the honor of your journey will be passed to those around you in a synchronous way, for the intent of the one will always affect the many. Amen zeg ik!
Omdat uitwijden iets is wat nogal regelmatig gebeurd, ga ik nu weer verder met het hoofdprogramma, maar dan wel in deel 2 van dit verhaal! Stay tuned and enjoy the ride!
