In de categorie goede titels voor een Suske en Wiske strip gooit deze hoge ogen in mijn beleving. Al dicht ik mezelf zeker de kwaliteiten niet toe die Willy Vandersteen bezat. Maar goed een pakkende titel bedenken is leuk, maar het is de inhoud die telt.
Een tijdje geleden besloten Gerben en ik om met zijn tweeën naar zijn favoriete eilandje te gaan. Hij had weer behoefte aan de zee. En ik heb altijd behoefte aan natuur dus echt lastig was het niet om gelijk iets te regelen. Ik boek het hotel met de meest creatieve naam van het eiland: het Vlielandhotel. Daar hebben ze net zo lang over nagedacht als ik over de titel van dit blog denk ik.
Donderdag reis ik af naar Meppel omdat we de dag erna vroeg de boot moeten nemen in Harlingen. We eten bij Gerben thuis met Jesse en Rutger erbij. Gezellig! Even lekker ouwehoeren en heel veel muziek luisteren. Genieten is dat. Het is ineens snel ochtend en voor we het weten zitten we op de boot naar Vlieland. Na anderhalf uur komen de twee woeste zeebonken aan land. We lopen direct de hoofdstraat in en droppen onze bagage bij het hotel. We eten poffertjes en drinken wat. Vervolgens is het tijd om alle suikers te verbranden. We besluiten fietsen te huren voor twee dagen. Onderweg naar de fietsverhuur zien we dat er op zaterdag een rondrit over het eiland wordt aangeboden naar de Vliehors. Dit is een zandvlakte van 20 vierkante kilometer aan de westkant van Vlieland. Deze vlakte wordt ook wel de Sahara van het Noorden genoemd. Het leger doet hier ook oefeningen met F16’s. Doordeweeks is het derhalve af te raden om hier te lopen. Of je moet levensmoe zijn.
Terug naar het fietsavontuur. We fietsen naar de punt van het eiland. Het waait echt freaking hard. Wij bikkelen door want het is droog toch? Totdat het dat niet meer is. Kanonnen het gaat echt hagelen als een malle. Horizontaal. Ja, je leest het goed. We schuilen in een fietsenstalling met een stelletje wat hier ook heil heeft gezocht. Na een minuut of tien is het alsof het nooit heeft plaatsgevonden en vervolgen wij onze tocht. Op het strand aangekomen zien we allemaal gedichten die in het strand gedrukt staan. Dit is er één van:
“Lippen branden van verlangen naar het zilte van de jouwe. De wind maakt ruimte en in vrijheid kan ik van je houden”
Ik kijk Gerben aan en ik pas gelijk. Ik hou wel van hem hoor. Dat dan weer wel. Maar de romantiek en het zoenen voel ik niet echt.
We fietsen via de duinen terug en als kleine, blije jongetjes gaan we met de fiets door de plassen met de voetjes omhoog. We geven allebei ook nog wat liefde aan de paarden die we tegen komen. Nadat we terug zijn in het hotel chillen we hem even in bed. Even warm worden, waarna we ons naar een restaurant begeven voor een, zoals ze het op de kaart noemen, Captains dinner. Er wordt een schaal neergezet waar het halve restaurant van kan eten. Het had beter het Captain & crew dinner kunnen heten. We toppen het geheel af met een kroegbezoek waar we wat bieries wegtikken. Dan gaan we nog even op de fiets in het pikkedonker naar het strand om sterren te kijken. Als stargazer kan ik hier erg van genieten. Nu komt dat gedeelte waardoor je het eerste deel van de titel gaat begrijpen. Ik vraag eerder: snurk je? Een klein beetje als ik verkouden ben. Je bent nu verkouden toch? Ja. Oké. Wat volgt is een geluid wat zijn proporties niet kent en dwars door alle geluidsbarrières heen gaat. WHAT THE FUCK DUDE? Een beetje? EEN BEETJE? Gelukkig slaapt hij wel heel lekker. Ondergetekende net iets minder.
Na een goed ontbijt lopen we naar de vuurtoren om die even te beklimmen. Vanaf daar lopen we over het midden van het eiland door een bosrijk gedeelte naar de bestemming waar we mogen opstappen in een, wat ik noem, über grote hummer on steroids met laadbak. Vanaf meet af aan is het één en al gezelligheid. Van de mensen die tegenover ons zitten tot de chauffeur en accordeonspeler. Laatstgenoemde speelt wat tunes, vertelt wat grapjes en weetjes en laat ons mee blèren. We gaan naar het drenkelingenhuisje en onderweg zien we een kleine zeehond, ahhhh. Het is een gezellige en mooie tocht. Overigens is deze wagen ook verantwoordelijk voor de gedichten in het zand waar ik eerder over sprak. Ze kerven de letters uit het rubber. Wat een tof idee zeg! We duwen een lekkere lunch naar binnen bij een strandtent en lopen weer terug naar ons hotel, waar we de fietsen oppikken en retourneren. Gerben luistert muziek in bed en ik ga naar de woonkamer. Ik pak een koffie en ga heerlijk op de bank liggen. Vanaf de bank heb ik uitzicht op de hoofdstraat. Kneuterig lees ik een boek, terwijl de verwarming loeit en ik af en toe naar buiten kijk. Geniet momentje!
De all you need is love kerstspecial wordt opgenomen op Vlieland dit jaar. We zien een cameraploeg, foto’s van de lokale bevolking van de opnames en in het restaurant waar we gaan eten zit een club waarvan één de liefde is van het kippenhok wat daar zit. We doen een biertje in de kroeg. Gaan vervolgens naar een andere kroeg waar een live muzikant is. Die speelt lekkere muziek. Voornamelijk Nederlandstalig. We krijgen allebei een biertje van de lokale dorps gezelligerd. We vermaken ons prima. Zingen, beetje dansen. Daarna willen we echt met onze billetjes schudden. Dus op naar de lokale club. De biertjes en baco’s gaan in rap tempo naar binnen. Gerben scheurt volledig uit zijn panty en gaat dwars door het geluid. Conjo, deze man is best een beetje dronken. #wasted. Ik lach me kapot om al zijn acties die wel internetwaardig zijn, maar er toch niet op komen. Dat zijn beelden voor intimi.
Na een stuk betere nachtrust is het alweer tijd om huiswaarts te keren. We hebben het allebei echt super leuk gehad. Wat ik fijn vind aan Gerben is dat hij eerlijk en oprecht zegt hoe hij tegen dingen aan kijkt, zonder er doekjes om te winden. Niet mee lullen. Dat verwacht ik ook van mijn vrienden. Ik wil je bedanken voor het lachen en voor de goede, diepe, oprechte en eerlijke gesprekken. Gekkigheid! Dit doen we nog een keer. Vlieland, tot ziens!
