Niet lopen. Maar zitten. En zweten als een gek. Een dag vol ceremoniële rituelen. Die ik niet allemaal ga beschrijven. Maar wel een deel, want dat hoort erbij. Ik heb getwijfeld of ik dit ging doen. Naakt zijn met allemaal onbekende mannen in een hut. Verder wist ik er niet zo veel vanaf. Ik wist dat het een Native American ritueel is. Een reiniging op vier levels: mentaal, emotioneel, fysiek en spiritueel. Ik besluit me er aan over te geven.
Ik herinner me een stukje uit een voorstelling van Hans Teeuwen over de hells angels. Waarbij hij zegt: wat is er nou mis met een aantal bonkige leernichten die elkaar een beetje aftrekken in een blokhut? Dit is overigens niet hoe de dag eruit ziet hoor, maar meer een hersenspinsel wat boven kwam toen ik me aan ging melden. Ik hou wel van het contrast tussen zo een ritueel, waar ik respect voor heb, waarbij ik ook nog humor vooraf kan hebben en flink kan lachen. Iets met balans. André en Maurits begeleiden het ritueel. Ik heb wel een spirituele inslag en hou van zelfontdekking. Alleen de afslag naar wappie-wappie land heb ik niet genomen. De voeten staan nog volledig op de aarde. In de klei. Dit is ook wat André zegt. Het is leuk om met je hoofd in de wolken te zitten en heel spiritueel te zijn, alleen je hebt wel de aarde nodig om alles ook te kunnen manifesteren en neer te zetten. Dat dus.
We beginnen in een kring met de handen in elkaar. Even goed ademen. Verbinding maken met de plek waar we zijn en met elkaar. We kijken elkaar één voor één in de ogen. We stellen onszelf voor. Waarom ben je hier, wat verwacht je. Dat soort dingen. Er worden alvast wat zaken uitgelegd. Alles vanaf minuut één staat in het teken van het ritueel. We bouwen samen de hut op en af. Het geraamte van de hut staat al. Ik kijk naar de hut en naar de groep. Naar de hut en de groep. Hut, groep. Hut, groep. Hut, groep. Dat wordt op zijn zachtst gezegd een knusse bedoening. Ik help mee met bouwen. Dat houdt in vier lagen dekens op het geraamte leggen. Dit opleggen van dekens moet gebeuren in de richting waar de zon heen draait. Andere mannen hakken hout.
Er gaat een vuur gemaakt worden voor de stenen die in de zweethut komen te liggen. Dit gaat ook ritueel. Iedereen kiest één steen voor zichzelf uit. Tijdens de uitleg hierover vliegt er een vlinder over de plek waar het vuur zo komt. Ik kijk Maurits aan. Hij ziet het ook. We lachen even en voelen de boodschap. Transformatie. Aan de steen die je pakt geef je je intentie mee. Je laat shit achter die je niet meer dient en geeft dit mee aan de aarde en zet een intentie voor dat moment. Ik wil de afhankelijkheid die ik heb van anderen achter me laten. Mijn intentie is om de liefde en mannelijke kracht die ik in me heb beet te pakken, te omarmen. Vervolgens wil ik die kracht en liefde in de wereld neerzetten en delen. Iedereen mag zijn intentie hardop of in zichzelf uitspreken. Het vuur wordt aangestoken. Het duurt een tijd voor de stenen gloeiend heet zijn. In de tussentijd mag je doen wat je wil. Wat eten, drinken. In het vuur staren is heerlijk en rustgevend. Mannen en vuur. Ook iets oerouds. Er daalt een rust neer. Iedereen keert wat in zichzelf. Ik ook.
De stenen zijn gloeiend heet. It’s time go get naked. Dat doe ik nog wat voorzichtig merk ik. We kruipen één voor één de hut binnen met onze handdoek om. Er komen vier rondes met verschillende thema’s. Die ik niet allemaal onthoud overigens. Iedere ronde komt er een bepaald aantal stenen naar binnen. In de eerste ronde zijn dit er vijf. Voor de vier windrichtingen plus hemel en aarde welke als één richting worden gerekend. Voor je de smartass uit gaat hangen. Tevens de vijf elementen. Aarde, water, vuur, lucht en ether. Er wordt ook een emmer met water naar binnen gebracht. Het aangeven van de stenen, het water voor de stenen en voor ons, wordt gedaan door de vuurdragers.
We zitten echt dicht op elkaar. Heel dicht. Dat was een juiste inschatting. Dit voelt nog een beetje ongemakkelijk. Ik hou mijn handdoek dan ook maar even om. Zodra de deur dicht gaat is het echt pikkedonker. Je ziet de gloeiende stenen een klein beetje. Daar worden door de rondes heen kruiden, tabak en weet ik wat nog meer opgegooid. Advies is om door je mond te ademen. Stoken maar. Let the fun times begin. Dat hoop ik dan maar.
De hut symboliseert de baarmoeder waar het donker en vochtig is. De plek waar je geboren wordt. Op dit moment gaat het om het achterlaten van wat je niet meer dient en intentie zetten wat je wel wil, beschreven in positieve zin. Een wedergeboorte. Met de hitte gaat het de eerste twee rondes best goed. Tussen de rondes gaat de deur open. Je kan water drinken, even plassen of naar buiten. Nieuwe stenen en water komen naar binnen.
In ronde twee wordt aan eenieder gevraagd zijn eigen lichaam te voelen. De titel die ik eraan geef is blij dat ik glij. Iets met zweet enzo. Het gaat erom dat je elk plekje, ja echt elk plekje, van je lijf voelt en aanraakt. Het zweet gooi je in het vuur. We verbinden ons met onze vooraf gestelde intentie. Ik zie een leeuw voor me en voel de drang en behoefte om te schreeuwen. Te brullen. Schaamte weerhoud me en ik stop het weg. Er zijn behoorlijk wat vliegen aanwezig in de hut. We zitten per slot van rekening volop in de natuur. Op een gegeven moment voel ik wat op mijn pielemuis liggen. Rara wat zal dat zijn. Een dooie vlieg. In het kader van voor alles een eerste keer, scoort dit een dikke tien. De vliegen vinden de zweethut blijkbaar wat minder plezant. Het verbinden gebeurt ook tussen elkaar. Iedereen moet op een gegeven moment een hand op de persoon naast hem neerleggen. Laten weten dat je er voor je broeders bent. Je pakt elkaars hand vast of legt die op iemands schouder. Dit voelt al helemaal niet raar meer, ondanks de naaktheid.
In ronde drie wordt de hut echt loeihard volgepompt met stoom. De hitte is echt zo intens. Verzetten heeft geen zin. Ik kan alleen maar omarmen en accepteren. Niet vechten ertegen, maar het verwelkomen. Loslaten. Je wordt er ook nederig van. De warmte daalt als een hete deken op mij neer. De nederigheid voor de warmte uit zich in het voorover buigen met mijn hoofd om het draaglijker te maken. De hitte gaat voor mij ook over het vuur, het donker en de kracht in mij. Het mannelijke vuur. Op dit moment valt alles weg. Volledige overgave. Het eerdere gevoel van de krachtige leeuw komt weer naar boven. Fuck dit. Ik schreeuw en brul uit de krochten van mijn lijf. Keihard en rauw gebulder. Meer mannen doen dit. Na deze ronde kan ik alleen nog maar kruipen. Ik kruip met mijn zwaar verhitte lijf de tent uit. In mijn letterlijke en figuurlijke naaktheid kan en wil ik niks meer verbergen. Ik laat me op het gras vallen. Ik kan niet meer. Alle schaamte is weg, terwijl mijn naakte lichaam dampend in de regen op het vochtige gras ligt. Al zou de hele wereld meekijken op dat moment, het zou me echt jeuken. Aan mijn anus oxideren.
Niks boeit meer. Ik zweet en kwijl over alles heen. Laat boeren. Alles komt los. Iedereen zit daar om zich over te geven aan het proces. Iedereen met een andere intentie, maar wel met het loslaten en een nieuw begin. We zijn allemaal één. Je zou kunnen denken, of niet natuurlijk, dit is echt niks voor mij. Waar heb je het over dude? Mijn instelling is echter dat je pas kan oordelen wanneer je iets zelf hebt gedaan of meegemaakt. Zo ook met dit ritueel. Ik durf te stellen, een krachtig ritueel.
In ronde 4 gaat het over dankbaarheid. Verschillende mensen delen iets met de groep. Maurits deelt een verhaal van iets waar hij dankbaar voor is, terwijl de regen zachtjes op de tent tikt. De moraal van het verhaal is dat de antwoorden niet buiten jezelf liggen bij een meester, sjamaan of goeroe. Zij zijn slechts de spiegel. Degene die de deur openzetten. Je moet er zelf door heen. De antwoorden liggen in jezelf. Dit is wat iemand hem heeft geleerd en dat is iets waar hij nog steeds tot de dag van vandaag dankbaar voor is. Ik kan me hier volledig in vinden.
De dag begon met zon. De dag eindigt met regen. Blijkbaar mag alle shit die eruit gekomen is wegspoelen. Meegenomen worden de aarde in. We bouwen de hut af en ruimen op. Er is in mij ook een hoop opgeruimd. We eten gezamenlijk nog wat. Figuurlijk heb ik ook weer voeding gekregen. Ik mag aan de slag met de leeuw in mij. Die wil brullen op een rots. Ik wil niet meer naar de ander toe bewegen, maar de kracht echt uit mezelf halen. Liefde in mezelf vinden in plaats van uit de ander halen. Ik merk een paar dagen later dat een donkere kant van mezelf aangeraakt wordt. In een situatie die zich voor doet gebruik ik mijn woorden en probeer ik hiermee iemand te manipuleren om zo liefde te ontvangen. Dit is behoorlijk onzuiver. Ik durf deze donkere kant van mezelf wel in de ogen te kijken en niet te ontkennen. Mijn ego sputtert heel even tegen, maar ik kan er niet om heen. Ik beweeg naar de ander toe om zo liefde te krijgen. En ga zo weer bij mezelf weg. Deze persoon gaat hier niet in mee. Ik word eerst boos door de voor mijn gevoel koude reactie van die persoon. Alleen de boosheid is in werkelijkheid op mezelf gericht, door wat ik mezelf aangeleerd heb op jonge leeftijd om liefde te ontvangen. Toen werkte het. Nu gelukkig niet meer. Ik ben deze persoon dankbaar dat deze schaduwkant in mij zichtbaar mag worden, zodat ik hem kan omarmen en transformeren naar iets wat echt bij mij hoort en niet iets wat ik mezelf aangeleerd heb. Wat diegene mij laat zien is enorm liefdevol en voor mij heel waardevol. Al lijkt het in eerste instantie niet het resultaat te geven wat ik wil. Het geeft mij veel meer. Bedankt voor de spiegel namens de leeuw in mij. Zo kan ik nog harder brullen.
