MIJN WEG NAAR VADERSCHAP

Wanneer ik hieraan begin weet ik al dat dit een flinke kletser gaat worden. Als ik een klein advies mag geven dan zou ik zeggen: doe ff een toiletbezoekje. Het kan er maar uit zijn. Thee, koffie en/of water bij de hand? Check! De titel van dit enorme op handen zijnde epistel dekt niet geheel de lading voel ik. De weg naar vaderschap loopt voor mij ook gelijk aan man zijn en worden.

Pffff… Ik merk dat het lastig is om te beginnen, omdat er voor mij heel veel kanten aan dit proces zitten. Het “nemen” van kinderen. Ik krijg ook jeuk van dit soort uitspraken. Ik neem iets mee uit de supermarkt. Persoonlijk neem ik uit de Appie nooit kinderen mee. Maar goed wie ben ik. Dat wil ik overigens iedereen adviseren. Neem geen kinderen mee uit de supermarkt. Behalve als ze van jezelf zijn. Liever ook niet naar de supermarkt trouwens. Is een stuk rustiger. Geintje natuurlijk. Of toch niet? Dat laat ik dan maar even in het midden. Zodra ik “serieus” wil gaan doen merk ik dat de clown in mij ook weer even ruimte in wil nemen. Misschien is dat wel om het luchtig te houden en niet te zwaar te maken.

In mijn vorige relatie heb ik mezelf nooit vragen gesteld over het vaderschap en hoe ik dit zou willen en kunnen uitvoeren. Of ik eraan toe was. Of capabel. Of allebei. Die vragen kwamen gewoon niet. Bijna iedereen in je omgeving vindt het ook normaal dat er bepaalde stappen zijn. Werken, huis, kinderen en trouwen. In welke volgorde staat ook al bijna vast. In onze “vrije maatschappij” lijk je op dat gebied weinig zelfbeschikkingsrecht te hebben. Sterker nog er wordt gewoon gevraagd wanneer er nou eens kinderen komen. Alsof dat de norm is. Je zou bijna geen bestaansrecht hebben als je niet aan een familie begint. Ook ik zat in dat gedachtengoed en beeld vast door de maatschappelijke norm die binnen onze cultuur heerst. Samen met mijn ex hebben we ook geprobeerd om een familie te worden. 2 jaar proberen, talloze onderzoeken verder en een droom armer. Er was fysiek gezien niks mis met ons. Een medische verklaring bleef uit. Het mocht gewoon niet zo zijn. Overigens is alles wat ik hier schrijf en roep een uiting van mijn belevingswereld, overtuigingen en denkpatronen. Het is nooit mijn bedoeling om iemand anders daarmee te kwetsen of te overtuigen dat mijn manier of weg de beste is. Want dat is niet zo en zal ook nooit zo zijn.

Als ik een stukje vooruitspoel dan denk ik aan de start van mijn nieuwe relatie met Nanon. In het begin was ik zoooo verliefd, dat ik zonder enige twijfel een familie met haar wilde vormen. Mocht onze relatie toch niet lukken dan wilde ik zelfs zaaddonor zijn, omdat zij zo graag moeder wilde worden. Toen ik het op een gegeven moment niet meer wist heeft ze me er als een mantra herhaaldelijk aan herinnerd. Laten we eerlijk zijn als je verliefd bent zeg en doe je rare dingen. Toen we uit elkaar waren en weer bij elkaar kwamen en een relatie begonnen, ging dit hele verhaal voor mij naar de achtergrond toe. Voor Nanon zeer zeker niet. Die wilde met mij haar moederschap en familie droom realiseren. Ik ging van de: Ja ik wil naar de “misschien fase”. Nanon van de: Ja, ik wil naar de: Ja, ik wil en nu kan het met die kale gek, waar ik zo dol op ben. Ik kan niet voelen wat zij voelt en haar gevoel hierover was extreem sterk. Vanaf jonge leeftijd is dit al een wens van haar. Ik kan me voorstellen dat mijn ‘misschien’ echt een bagger antwoord was. Dit was wel wat ik voelde. Ik voelde geen ja en geen nee. Ik voelde misschien. Het vervelende is dat je daar geen tijd aan kan hangen. Het moest ook niet als het zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangen. Het moeilijke van het verhaal is dat ik haar begreep, maar mezelf niet wou verloochenen en de tijd wou geven die nodig was. Toen ik hier met mijn beste vriendin over sprak, kwam ze wederom met wijs en voorvoelend advies. Ze zei: geef het de tijd, de antwoorden komen vanzelf. En dat bleek volkomen waar te zijn.

Er kwamen door de tijd heen ook signalen over het woord familie en wat dit voor mij betekent. Bijvoorbeeld toen we samen naar het superrelatie weekend gingen van 365 dagen succesvol. Tijdens één van de opdrachten moest iedereen zijn 3 pijlers noteren. Drie woorden die echt over jezelf gaan. Uit een ganz große lijst koos ik mijn drie woorden: liefde, verbinding en vrijheid. Het woord vrijheid gaat over de ruimte in mezelf en ook wat het woord vrijheid voor mij betekent. Ik denk daarbij aan reizen en natuur. In mijn eentje eropuit en avonturen beleven. Oh wat ben ik toch een vrije vogel. Nou deze vrije vogel kon het woord vrijheid mooi niet opschrijven. Het klopte niet. Op de plek van vrijheid moest familie staan. Holy shit waar komt dit nou weer vandaan. Het werd dus liefde, verbinding en familie.

Nou ben ik absoluut wel te porren voor een avontuurtje. Iets met die vrijheid van hierboven. Dus in het kader van de vrije vogel in mij besloot ik op de fiets vanuit Nederland naar mijn cursus in België te fietsen. Ik wilde namelijk bij Anam Cara de Initiation cursus doen van Peggy Dylan, wie je kan zien als de grondlegger van het vuurlopen in Europa. Net voordat ik aankwam kreeg ik het woord familie weer mijn bewustzijn in geslingerd, terwijl ik daar echt niet mee bezig was. Wat is er toch aan de hand? Oh ja, Initiation is echt een enorme aanrader trouwens. Als je jezelf een liefdevol cadeau wil geven dan staat deze met stip op nummer 1 wat mij betreft. Life changing! Van 10 juni 2019 ging ik mij 7 dagen lang onderdompelen in een enorme reis in mezelf. Van vasten tot vuurlopen. Van dankbaarheid tot vergeving. Van meditaties tot een pijl breken op je keel. Huilen, schreeuwen, dansen, zingen en lachen. Wat heb ik gelachen, als een klein kind. Onbedaarlijk. Tranen over mijn wangen. Samen met het andere baldadige jongetje in de klas. Joël en ik. Herkenning in elkaar. Wat een lekker ventje is dat.

Anyway. Dag 2 Initiation. We gaan een ademhalingsoefening doen. Breath work. Want hé, de cursus is in het Engels. De groep splitst op in tweetallen. Mijn Vlaamse dijenkletser en ik doen deze oefening samen. De één ligt en de ander zit ernaast en creëert in gedachten een bubbel van liefde en veiligheid. Bear with me people. De persoon die ligt ademt in en uit door zijn mond in de borstkas. Geen buikademhaling. Het gaat erom dat je dit veel sneller doet dan je standaard ademhaling. Dit is nodig om angst, trauma etcetera aan te raken. Ik zeg nog van tevoren, nou ik heb niet het idee dat dit iets gaat doen. Ik kon er niet verder vanaf zitten. Er ligt een man of 10 te puffen als een club moeders die hun kind gaan werpen. Respect trouwens hoor voor alle moeders world wide. Geen haat mails por favor. Als je een tuinslang op iemand zijn mond zou zetten, dan zou ie er een golfbal door heen kunnen trekken. Lekker wel. Ik lig een paar minuten te gnuiven als een malle en er gebeurt niks. Op een gegeven moment beginnen de spieren in mijn lichaam zich aan te spannen en bal ik mijn vuisten. Ik voel een boosheid opkomen. Ik sta helemaal strak. Er worden allerlei zaken in mij aangeraakt. Het gevoel dat ik niet mezelf kon zijn, dat er geen ruimte was voor mij. Mijn lichaam ontspant zich. Ik trek mijn knieën op en wieg mezelf zachtjes. Dit heb ik gemist. Warmte, veiligheid. Ik huil zachtjes. Ineens schiet ik weg, naar een andere plek. Mijn bewustzijn is niet meer in mijn lichaam op die zolder bij Anam Cara, liggend op een yogamat. Ik flits naar een andere plaats. Hier heb ik een ontmoeting. Ik voel twee bewustzijnsvormen en ik weet: dit zijn mijn kinderen. Eén en al wit/geel licht om ons heen. Voelbaar. Met zijn drieën in dit warme vacuüm. Wat een intense, alles overstijgende liefde. Dit heb ik nog niet eerder gevoeld. Mijn woorden dekken het gevoel niet. Het is ook geen gevoel. Liefde valt niet in woorden te vatten, ook al probeer ik het. Dit valt niet uit te leggen. Maar echter dan dit wordt het niet. Het hoeft ook niet verklaard te worden, het was er gewoon. Het is gebeurd. Het valt niet meer te ontkennen.

Deze week stond verder met name in het teken van overtuigingen en angsten loslaten met betrekking tot het hebben van een relatie en het worden en zijn van een vader. Wat je vanuit huis mee krijgt of wat je ervaart en ziet is vaak de waarheid die je zelf aan neemt. Dat is voor mij niet anders. Mijn ouders zijn gescheiden en hebben flink wat ups en downs gehad. Wat je in films ziet was zeg maar niet mijn realiteit thuis. Laten we de details daarover vooral de details laten. Het hoeft ook helemaal niet zwaar te zijn. Het is gewoon wat het is. Overigens hebben ze nu een hele mooie vriendschap en dat is ook net zo kostbaar. De overtuigingen die ik had liepen uiteen van relaties zijn toch gedoemd om te mislukken tot ik kan geen goede vader zijn en alles wat daar tussenin lag. Ik geloof dat je alleen maar leert en groeit als mens als er lessen zijn om te leren. Soms zijn het bijzonder vervelende en pijnlijke lessen in het moment zelf, echter is er altijd groei mogelijk. Ik probeer er ook op die manier naar te kijken. En nee, ik ben zeker niet perfect. Ik schreeuw, word woest en sla om me heen. Niks kumbaja om het kampvuur, maar scheldwoorden kanonnades waar een vrome non scheel van gaat kijken. De mensen die jou die lessen geven, geven je eigenlijk een heel waardevol en liefdevol geschenk. Ze zijn jouw spiegel om alle onopgeloste zaken aan het licht te brengen en in de ogen aan te laten kijken. En als je de les niet leert of nog niet goed genoeg begrepen hebt, dan komt deze nog een keer. Ben je game over? Try again, papi! Encore une fois, kale ketser!

Mijn mede cursisten hebben mijn proces van dichtbij mogen meemaken, net zoals ik dat van hun van dichtbij heb mogen zien. En dat schept direct een band. Dat kan ook bijna niet anders. Tijdens 1 van deze dagen hadden we een Sharing Love Circle. En dat klinkt wellicht als een super sensuele tantrische happening, maar dat was het dan weer niet. Gewoon kleding aan. Zittend op een meditatiekussen. 2 rijen mensen. Met de klok mee doorschuiven. Wat was dan de bedoeling? Je gaf aan de persoon die tegenover je zat een zin (compliment) uit het hart over wie je zag zitten of wat je zag. De feedback die ik kreeg zag er als volgt uit:

• De diepte die je opzoekt in het vaderschap is bewonderingswaardig
• Je wordt een perfecte vader
• Ik zou willen dat je mijn vader was
• Je speelsheid, ik zie jouw kind
• Ik zie je in het bos met jouw kind
• Je gaat een prachtige ziel naar deze aarde halen

Ik heb overigens alleen de complimenten over het vaderschap eruit gehaald. Anders wordt het wel heel erg een “toot your own horn” verhaaltje. Het allermooiste compliment kwam van iemand die al vader was, Lieven. Hij zei, bij mezelf twijfel ik nog weleens over of ik het goed doe als vader. Dat heb ik bij jou helemaal niet. In deze oefening werd me toch een ander stuk gepresenteerd dan dat ik zelf in eerste instantie voelde. Deze week was een heel helder, alles door voelende reis voor een deel van de weg naar het worden van vader. Het verhaaltje was nog niet klaar. Geen oogjes dicht en snaveltjes toe meneer de Uil.

Het was tijd om mijn fiets reis te vervolgen en weer terug te keren naar de plek van een paar verhaaltjes geleden. De trouwe lezertjes weten het wellicht nog wel. Dat verhaaltje waar ik het asfalt lag te likken met mijn kin in plaats van mijn tong. De plek waar ik wat stukken tand had laten liggen en even wilde checken of ze er nog lagen. Ik was op mijn plaat gegaan in Frouard net voor Nancy, Frankrijk. Ik wilde mijn fiets reis die toen abrupt afgebroken was af gaan maken. In een paar weken zakte ik af richting het zuiden van Frankrijk. Door de intense hitte en mezelf een paar keer hardcore opgeblazen te hebben kwam ik echter minder ver dan bedacht. Het gaat om de reis bla bla bla, niet de bestemming bla bla bla. De reis was graftakken warm ja en de bestemming niet bereikt. Opbokken, gauw!

Nanon kwam mij na heel wat weken oppikken met de auto. Die was in 1 dag naar mij toe gereden en kwam tegen middernacht in mijn kleine tentje liggen. Was weer even wennen na elkaar een tijdje niet gezien te hebben. De dag erna gingen we samen door naar de eerste camping die we hadden geboekt. Daar vertelde ik haar het nieuws. Ja, ik wil. Vader worden. Een gezin stichten als dit weggelegd is voor ons. Daar gaf ik haar een aantal cadeaus die ik ontvangen had van mede cursisten voor haar vrouwelijkheid en een super mooie, handgemaakte rammelaar met delicaat geluid. Bedankt Griet! Al ver voor dit hele proces had ik ooit al een gedicht gemaakt wat ik tot dan toe nog met niemand had gedeeld online of offline. Nanon en ik zaten toen nog in niemandsland tussen een liefdesverbinding en het daadwerkelijk aan gaan van een relatie in. Het was toen “uit”. Het gedicht is klaar om nu gedeeld te worden, maar had jaren daarvoor zijn oorsprong al gevonden.

Twee bomen

In een bos staan twee bomen,
al lang naast elkaar terwijl seizoenen komen.
Diep geworteld in de aarde,
staan ze samen sterk in hun eigen waarde.
Al heel lang en onafgescheiden,
wortels in elkaar verweven, elkaar verblijden.
Ze hebben het allemaal al samen meegemaakt,
toch met elk seizoen worden ze weer geraakt.
In de herfst laten ze los, zijn ze bijna zonder leven,
in hun naaktheid bladeren aan de aarde te geven.
Terwijl de winter valt en de kou op komt zetten,
lijken ze bijna niet meer op elkaar te letten.
De diepgewortelde connectie lijkt er even niet te zijn,
terwijl ze beide vechten tegen de pijn.
Als ze echt alles aan de aarde hebben gegeven,
komt de lente om de hoek en zorgt voor leven.
Ze gaan bloeien,
terwijl hun wortels weer samengroeien.
Ze reiken samen weer uit naar de zomerzon die gaat schijnen,
terwijl ze dansend in de wind op en neer deinen.
Door het leven ondanks alles samen aan te durven blijven gaan,
was er iets magisch voor hun ogen ontstaan.
De grond voor hun was in beweging gekomen,
nu waren er ineens drie bomen.
Het kleine boompje zou ze nog meer met elkaar verbinden,
waardoor er een samensmelting van alle wortels zou plaatsvinden.
De wortels konden vanaf toen niet meer worden verstoord,
hun kracht en ver gaande liefde voor elkaar was gehoord.

By Vincent ©

Overigens is er hierna nog een hele reis geweest. Tot december 2020. Tussen kerst en oud en nieuw. Toen ontstond je in liefde!

Maya Jane Friskes
ZIJ DIE DE WERELD KLEURT