Waarom ga ik deze reis maken? Goede vraag. Het is een kort antwoord met een lange uitleg. Het korte antwoord is: om mijn eigen kracht te ontdekken, erachter te komen wie ik ben en wat ik te brengen heb in deze wereld. Ik ga mijn missie, mijn doel in het leven vinden. Of er in ieder geval dichter bij in de buurt komen. Vrijheid ervaren. Los van alle systemen, regels, beperkende overtuigingen en zonder (al te veel) houvast en veiligheid. De houvast in mezelf mag verankerd gaan worden.
Vind ik het spannend? Fucking spannend. De dunne derrie loopt langs mijn pijpen. Aan de andere kant wil ik met volle angst vooruit. Had ik vroeger ook een t-shirt van. No fear. Vond ik super stoer. Maar er was geen groter contrast dan wat er op het t-shirt stond en in mij leefde. Toch heel stoer doen, grote bek. Roken, drinken, lekker in het rond schreeuwen en hier en daar wat drugs gebruiken. Dat laatste niet te gek overigens. Rustig maar mam en pap. Iets met je bent jong en je wilt wat, alleen had ik geen idee wat. Ik wil nu net over de rand van mijn comfortzone hangen. Lekker schurken tegen het onveilige. Buiten de gebaande paden treden. Een rivier zoekt ook zijn eigen weg. Anders was het wel een kanaal geweest of niet dan. Go with the flow, of welke halleluja term je er ook op los wil laten.
Ik ben niet op een dag wakker geworden met het lumineuze idee om rond de wereld te gaan fietsen. Er was niet ineens een openbaring of ingeving dat dit de volgende stap zou gaan zijn voor mij. Sterker nog, ruim een jaar geleden zou ik je voor gek uitgemaakt hebben wanneer je dit tegen mij zou hebben verteld. Gevraagd of je de afslag naar wappie-wappie land had genomen. De persoon in mijn leven die dit idee voor het eerst opperde was mijn ex. Om dit samen te doen. Waarschijnlijk keek ik heel wazig toen de woorden daadwerkelijk haar mond uitkwamen. Ik liep niet echt over van enthousiasme zal ik maar zeggen. Op de fiets, die is echt loco. Nu moet ik eerlijk bekennen dat zij het wel vaker bij het rechte eind had en vaak dingen deed of zei die uiteindelijk super goed voor mij waren of me op ideeën brachten. Zij had achteraf gezien wel een zaadje geplant bij mij.
Ik weet dat er mensen zijn die van alles vinden van wat ik ga doen en de beslissingen die ik de afgelopen tijd heb genomen. Het niet begrijpen. Denken dat ik de netgenoemde afslag heb genomen. Je weet wel iets met wappie-wappie. Er zijn vooral veel mensen die het heel tof vinden. Ik kan me één reactie heel goed herinneren. Die was van Stijn tijdens een feestje waar ik hem onlangs voor het eerst ontmoette. Zo dat is echt VET, echt Vet, VeT, Veeeeeet, fucking vet. Dat bleef een kwartier lang doorgaan. Mij een beetje keihard te hypen. Lukte hem ook nog. Ik had het op moeten nemen om af te spelen wanneer het tegen komt te zitten. Wanneer ik windkracht 7 met volle hoosbuien over me heen ga krijgen en ik door de opgespatte blubber niks meer zie door mijn bril, terwijl ik mijn lekke band aan het plakken ben. Wanneer ik ’s avonds in mijn tent lig, opgekruld, rillend als een rietje. Veeeeeeeeeeeeet! Maar goed, ik heb me weer op de zijweg begeven. Nu weer naar de hoofdweg.
Heel lang heb ik mezelf gedragen naar het beeld wat anderen van me hadden en ik van mezelf had. Een soort personage neergezet met allemaal maskers. Vooral een clownesk masker. Op school altijd een grote mond. Meer buiten dan binnen het lokaal. Veel naar (house)feesten. Stoere vrienden. Niet weten wat ik na de HAVO moest doen. Dan maar HBO toerisme, want hé, reizen is leuk toch. Daar na een jaar mee gestopt en toen gaan werken. Eerst in de retail als verkoper, toen storemanager. Grote horloges, sieraden, zonnebankie. Daarna in de sales buitendienst. Verkoper, toen accountmanager. Laptop, auto van de zaak, strak in pak. Knaken bij de vleet. Carrière maken vond ik belangrijk. Alles sales georiënteerd, want lekker lullen dat kon ik wel. Ik deed niet anders op school, dan maar mijn werk ervan maken toch? Een dertien in een dozijn eengezinswoning met hoge hypotheek, twee auto’s, vakanties, een hond en op een gegeven moment zelfs een konijn en een kwartel. En begrijp me niet verkeerd, ik hou echt van dieren. Just making a point over here. En ook van kneuterige dingen. Een pittoresk huisje in een landelijke omgeving, zelf eten verbouwen, of zelf een huisje bouwen, het zit allemaal in mij. Ik hou van kinderen en van een gezinnetje stichten wordt mijn hart ook warm en zacht. Kinderen en dieren trekken altijd naar me toe in het dagelijkse leven. Kinderen laten je heel veel over jezelf zien en hoe je het leven met een open hart tegemoet kan treden, volledig vanuit je gevoel in plaats van je hoofd. En ik was, om het compleet te maken, getrouwd (met een lieve vrouw en mooi mens). Als dit niet past in het perfecte plaatje dan weet ik het niet meer. Ik was een perfecte marionet in de consumptiemaatschappij. Toen was ik de sales zat en nam ik bij hetzelfde bedrijf op de customer care afdeling plaats. Want dat was uiteraard een beter idee. Acht uur lang achter de computer de stront van alle kanten opruimen. Niet letterlijk, maar daardoor niet leuker ofzo. Ik had leuke collega’s, een dito salaris. Meer heb je niet nodig toch om te bestaan. Leven deed ik niet. Ik ging elke dag braaf dezelfde route naar mijn werk. Ik hoop dat je wel begrijpt dat ik het nu in het extreme trek hè. Heel lang hebben dat leven en de omstandigheden mij goed gepast. Totdat het dat niet meer deed. Hoe iedereen verder zijn leven leidt, is zijn of haar eigen keuze en daarnaast helemaal goed. Voor mij ging het niet meer. Ik ga zeker op een gegeven moment weer ergens landen en settelen. Huisje, boompje, beestje. Wellicht ook wel veel sneller dan gedacht, who knows. Wanneer het mij dan gegund is om een gezinnetje te stichten, dat ik kan zeggen: Papa heeft altijd naar zijn hart geluisterd. Waarschijnlijk hoef ik dat niet eens te zeggen, kinderen voelen genoeg. Ik denk dat je het best als het voorbeeld kunt leven, dan erover te vertellen. Be the change, je kent hem vast wel. Op de kaart kan ik alleen maar het nu-moment zien. Ik heb ook plannen gemaakt, echter gebeurt je leven ook, terwijl je plannen maakt. Sterker nog, er is al weer een hoop veranderd voor wat betreft mijn plannen. Ik ben aan het leren mijn gevoel en intuïtie te volgen en te accepteren dat het oké is om soms de richting niet te weten. Of het even helemaal niet te weten. Of van gedachten te veranderen. Mee bewegen is het enige wat kan, verzetten heeft geen zin. Dat leidt tot stagnatie. Wat niet wil zeggen dat ik mij niet verzet heb tegen dingen die de afgelopen tijd gebeurd zijn. Keihard verzet. Geschreeuwd, gesparteld, geslagen en gejankt.
Even terug naar het werk ding. Ik had al eerder op marktplaats naar een ruggengraat moeten zoeken, om de beslissing te nemen om iets anders te gaan doen. Maar goed, dat denken over iets anders is leuk. Wat dan, dat was de million dollar question. Ik wilde echt iets compleet anders. Die zoektocht is tot op de dag van vandaag bezig. Vorig jaar april ben ik werkeloos geworden. Vanaf dat moment is de zoektocht naar wat anders begonnen. Wat er vanaf vorig jaar april tot nu is gebeurd, is de inhoud van een toekomstig blog. Of meerdere, omdat ik zo lekker kort van stof ben. Die fiets ik er binnenkort in. Enjoy the ride.
