Het contact met de twee dames die ik in Java had ontmoet, gaat weer van start in september. We spraken af dat ik een weekendje bij hun zou gaan crashen. Stappen, wild doen, bier harken, met mijn billetjes schudden. De dag na de bewuste stapavond lag ik als een verschrompelde garnaal in foetushouding te kwijlen op de bank. Iets met tien jaar leeftijdsverschil zal ik maar zeggen. Maar wat een top avond was dat en wat een toppers van meiden. Hun vriendenclub omarmde mij vol liefde. Wat ik altijd fijn vind is om een beetje te choqueren en vooral lekker mezelf te zijn. Stond ik daar grote beren die ik amper kende dikke knuffels te geven. En hun vriendinnen. Ze zullen wel gedacht hebben, wie is deze dunne draadnagel uit het westen die hier een beetje iedereen kapot staat te knuffelen. Ach ja, er is geen tweede kans voor een eerste indruk. Dan maar als de knuffelaar uit het Westen!
Nu is het zo dat ik grote praatjes heb, maar met die praatjes krijg je weinig fietsen gerepareerd. Knuffelen werkt ook niet echt. Er ontstond een praktisch plan om een opleiding te doen tot fietsenmaker. Ho ho, ik bedoel fietstechnicus. Rustaaaaghh. Je leerde op de opleiding namelijk ook e-bikes fixen. Nu wilde ik na mijn medische -en psychosociale basiskennis van 2 jaar niet weer lang de banken in en vooral lekker praktijkgericht bezig zijn. Ik vond een fulltime opleiding van 8 weken tot fietstechnicus bij Bikeflex in Zeist. Nu wilde ik de verandering nog wat groter maken door ook nog eens tijdelijk bij mijn Meppeler vriendinnetjes te gaan wonen. Dit vonden zij eigenlijk direct goed, super fijn! Ik wilde voor een paar weken bij hun wonen om te kijken wat er zou gebeuren en waar ik achter zou komen. Na 6 dagen wist ik het al. Ik moest letterlijk en figuurlijk in beweging komen. Dingen gaan doen en proberen. Na 6 dagen ging ik weer naar huis. Mijn ex-vrouw vond dit niet heel erg fijn, omdat zij ook graag uit wilde zoeken wat zij wilde. Er was ook iets losgekomen in haar. Uiteindelijk is zij ergens anders gaan wonen. De relatie tussen ons ging stroef. Ik wilde een diepere verbinding en connectie maken op alle gebieden in ons leven. Dit had ik nodig, ik voelde dat er meer was. Zij keek niet meer op dezelfde manier naar mij. Wilde en kon dit ook niet met mij. We sloten niet meer op elkaar aan. Dit broeide waarschijnlijk al langer dan we allebei wilden toegeven. Dit deed uiteraard heel veel met mij. We hadden lief en leed gedeeld voor 15 jaar. Elkaar mooie lessen geleerd. Tijdens mijn opleiding was ik hier erg open over. Bijzonder hoe een club van 9 mannen van divers pluimage zo tot elkaar kon komen en een hechte groep kon vormen. Wat heb ik daar de ballen uit mijn broek gelachen en daarnaast tranen met tuiten gehuild. Door mijn openheid mensen open zien gaan en bloeien. Complimenten gekregen dat ik de lijm was die de groep bij elkaar bracht en dat ik mensen geleerd had om meer over hun gevoel te praten, opener en meer zichzelf te durven zijn. Ik bloos nooit, maar wanneer ik het zou doen was het toen. Naast dat was het ook gaaf om een andere kant van mezelf te leren kennen, de technische onontdekte kant. Ik moest zo veel vragen en leren, omdat alles nieuw was. Ik zie de Bikeflex Boys nog steeds met veel plezier.
In januari begon ondertussen ook het liefdevolle, intieme, warme en diepe contact met het meisje van twee blogs geleden. Het waren heftige tijden in het algemeen. Er gebeurde zo veel. Te persoonlijk en te veel om hier te delen. In het kort komt het erop neer dat ik mijn diploma heb behaald, gescheiden ben, koophuis is verkocht, bijna al mijn spullen verkocht heb en tijdelijk in Meppel bij mijn vriendinnen ben gaan wonen. Dat komt er dan weer fouter uit dan het bedoeld is. Alsof pimp daddy bij zijn harem is gaan wonen. Mooi niet dus hè. Ik lag gewoon op een matras op de overloop tussen hun kamers in. Toen ik bij hun woonde ben ik ook nog vier weken reisleider geweest op Elba. Dat was ook een pittige kluif. Iets met alle kracht alleen uit jezelf kunnen en mogen halen. Mooie lessen geleerd. Een walk down the park was het zeker niet.
In Meppel heb ik super leuke en fijne mensen leren kennen via mijn vriendinnen. Die echte aandacht en liefde voor mij hebben. Heb proeflessen kitesurfen gevolgd, uit eten geweest, bieries gedronken, de prachtige omgeving ontdekt. Ben wezen stappen op de donderdag Meppel dagen. Echt heel gezellig. Op een gegeven moment ging het samenwonen niet meer. Dat moet je natuurlijk ook altijd afwachten. Ik ben echt heel dankbaar dat ze mij in hun huis wilden ontvangen. Dat vind ik nog steeds bijzonder. Het ging ineens snel en zo was ik plotsklaps (lekker woord om heel snel achter elkaar een keer of tien te zeggen…… je bent het aan het doen hè) weer in mijn jeugd beland. Wat wil zeggen dat ik nu bij mijn vader woon. Echt top dat hij mij zonder twijfel zo in zijn huis wilde opnemen. Alles kan en mag. Ik merk dat er confrontaties zijn tussen ons. En dat mag ook. We leven ons leven ook op een andere manier. Onze band wordt in mijn beleving wel echt beter en hechter. We gaan een biertje drinken, lunchen samen. Op mijn verjaardag heeft hij mij verrast met een bioscoopbezoek. Super fijn! Ik merk dat ik dit ook graag wil.
Ik kom bijna in het nu aan voor wat betreft het schrijven. Persoonlijk zit ik niet in het nu. Zou wel fijn zijn. Mijn harde schijf op mijn computer alsmede mijn persoonlijke harde schijf zitten echt ram vol. Met vragen over mezelf, het leven, de wereld en mijn plaats daarop, diepe verliefdheid, extreme aantrekkingskracht en gevoelens. Ik krijg er bijna geen lucht door. Kwel mezelf door te leven in het verleden en de toekomst, terwijl de dagen voorbij glijden. Klinkt dramatischer dan het is hoor. Wellicht dat dit gaat veranderen door wat ik vanaf morgen wil gaan doen. Ik merkte dat de afgelopen tijd mijn behoefte om een fiets te kopen steeds kleiner werd. Ik kan ook niet echt verklaren hoe dat komt. Is ook niet nodig. Het voelt niet als terugkrabbelen, maar als luisteren naar mijn intuïtie en gevoel in het moment. Zoals ik al eerder zei, het leven gebeurt terwijl je plannen maakt. Toen ik een paar weken geleden in mijn bed lag, kwam ineens het idee om naar Santiago de Compostella te gaan lopen. Toen dacht ik gelijk, das misschien net te ambitieus. Tijdens mijn reisleider feest in Elba vertelde één van de reizigers over het Pieterpad. Dit loopt van Pieterburen helemaal in het noorden over een lengte van 492 kilometer naar de Sint-Pietersberg in Maastricht. Dat dus. Dat ga ik doen. Fris op de voet. Kan je nog volgen ook. Op de voet volgen. Oké, ik zal stoppen. De grappen worden steeds slechter. Niet plannen verder, maar doen. Lopen totdat er geen gedachten meer zijn. Lopen totdat er rust en ruimte ontstaat. Voorbij gaan aan gedachten. Genieten van de natuur en mijn eigen natuurlijke staat. Nieuwe ideeën, ontmoetingen en ervaringen. Who knows. De reis gaat in ieder geval weer verder. Intern en extern. Enjoy the ride!
