Soms kijk ik wel eens terug op bepaalde periodes in mijn leven en dan vraag ik me af of het ooit een kabbelend beekje wordt waar je lekker in kan pootjebaden of dat het een kolkende rivier blijft waarin je bijna verzuipt. Overdrijven is ook een vak, maar voor het verhaal bekt het lekker. Trek je zwemvest aan en spring met me in het diepe zou ik zeggen!
Wat is er weer fucking veel gebeurd de afgelopen paar maanden. Maar echt. Luister dan, ik ben nu breathwork coach. Ben ik toch nog wat geworden in mijn leven. Op 12 mei had ik examen en mocht ik na begeleiding van één van mijn mede cursisten mijn certificaat in ontvangst nemen. Daar zijn heel wat weekenden met inzichten en mooie ademreizen aan vooraf gegaan. Een glimp hiervan vind je terug in mijn vorige blogs. Waar afronding plaats vindt start vaak weer iets nieuws.
En dat was in mijn geval dan ook kristalhelder, want onze 2e dochter stond op het punt geboren te worden. Nanon was op 22 mei uitgerekend. Maar, zo werd ons gezegd, een tweede komt vaak eerder. Het verwachtingsmanagement had niet slechter kunnen zijn. In week 40, geen baby. In week 41, geen baby. Nanon was zoals Maya ook herhaalde, kogelrond. En ze was er ook wel klaar mee. Het begon fysiek en ook mentaal zijn tol te eisen. Maar het huisje beviel kennelijk goed en ons meisje was nog niet klaar om de fysieke realiteit te betreden. Ja, wat wil je vanuit een symbiotische eenheid. Lekker chillen bij mama in de buik is lang niet gek. We kregen meer controles en alles was gelukkig gewoon goed. Maar er werd wel al gesproken over mogelijke interventies en eventueel bevallen in het ziekenhuis, wat we gezien de eerste ervaring met Maya liever niet wilden.
Nanon had besloten om op 3 juni de interventie “strippen” in te zetten. Dit woord kende ik persoonlijk alleen in de voor mij leukere betekenis. Ik begreep al niet hoe het sensueel uittrekken van je kleding kon bijdragen aan een snellere geboorte. Maar goed ik ben ook geen kenner hè, laten we wel wezen. De nacht voor de dag lagen Nanon en ik lekker op 1 oor te ronken. Staat onze dochter Maya ineens om 01:30 naast ons bed, slaapzak uit, gordijnen open in haar kamer. Dit doet ze echt nooit. Ze is een super goede slaper en komt zeker niet midden in de nacht onze kamer in. Thank god for that trouwens. Ik neem haar in mijn armen en vroeg haar liefdevol wat er aan de hand is aangezien ze niet zo veel zegt. Ze voelt heel erg warm aan. Ik leg haar uit dat ze zo weer in haar eigen bedje mag en dat we allemaal weer gaan slapen. We gaan met zijn drieën naar haar kamer en Maya wil dat Nanon blijft. Ze leest Maya een boekje voor en ze knuffelen nog een beetje. Nanon vindt ook dat ze warm aan voelt en meet haar temperatuur. Die is 38,8. Ze geeft haar een zetpil om de koorts te laten zakken. Maya zegt dat ze langs de babykamer wil en het (beval)bad wil zien. Terug in Maya haar kamer wil ze Nanon haar buik nog een keer zien en aanraken. Rond 2:00 ligt Maya weer in haar eigen bed. Al het voorgaande is geen normale gang van zaken en een voorbode van wat 20 minuten later staat te beginnen en wat ons wijze, gevoelige meisje voorvoelt heeft.
Die betreffende 20 minuten later begint het te rommelen bij Nanon. Het voelt niet prettig en slapen lukt haar niet meer. Ik ben ondertussen alweer met de sneltrein vertrokken naar dromenland. Nanon heeft menstruatie achtige krampen en steken. Ze let op haar ademhaling en voelt niet de behoefte om mij bij het station op te pikken en terug te halen. Rond 5:00 wordt het heftiger en lukt het bijna niet meer om haar ademhaling goed te controleren. Ik word terug gehaald naar planeet aarde en ze zegt me dat ze denkt dat het begonnen is. Om 6:00 stapt ze onder de douche. Het biedt niet de gewenste ontspanning en ze voelt zich onrustig. Ik bel Nanon haar zus Vivian en vraag haar om Maya naar het kinderdagverblijf te brengen, want dit lijkt toch wel op een baby incoming alert. Vivian is er rond half acht. We eten een broodje beneden met Maya terwijl Nanon boven is. Omdat het bij Maya een heel ander verhaal was en nogal een tijd duurde, verwacht ik dat er wel meer tijd is. Nanon vraagt me om het bevalbad vol te laten lopen, maar eerst spring ik nog even onder de douche. Om 08:20 breken haar vliezen terwijl ze over de commode hangt. Ik bel de verloskundigenpraktijk waar net dienstwissel is. Degene aan de lijn zegt, kijk het nog maar anderhalf uur aan en laat maar weten als de weeën frequenter komen. Nanon zegt, anderhalf uur?! Dat red ik nooit. Toch hang ik op. Vijf minuten later worden we terug gebeld door hen. Dit omdat degene die de dienst overneemt zegt, dit is toch hun tweede? Waarop de eerste zegt, oh ja, dan gaat het veel sneller. Ze komt gelijk onze kant op. Zit je goed in het verhaal? Goed zo! Ik laat de spanning nog een beetje in de lucht hangen.
Aangezien ik soms best handig ben, had ik het bevalbad al opgezet en de kraankoppelingen al getest. Zodat ik dat ge-klootviool niet op het moment suprème zou hebben. Dacht ik. Nanon is inmiddels helemaal kniftig aan het worden en ik sta in de badkamer om de tuinslang (die hygiënisch ingepakt zat) uit te pakken en aan te sluiten. Dit kon ik vanwege hygiëne dus niet van tevoren testen. Ennnn je raadt het al. Dat conjo ding past niet op de koppeling van de douche. Ondertussen neemt Nanon in orkaankracht toe. Je kan je dus voorstellen dat ik nul komma nul tijdsdruk ervaar in dat moment…. Maar als de handige Harrie die ik ben, had ik ook de kraankoppeling voor de wastafel kraan getest vooraf. Die er maar op dan. Nou die kwam er onder druk dus steeds afzetten. Je voelt hem al hè. De totale ontspanning en de serene kalmte die over mij heen gedrapeerd werd. Ik laat me niet kisten en McGyver die koppelingen aan elkaar en krijg het toch voor elkaar om het bad via de douche vol te laten lopen. Voelde me helemaal het mannetje. Wilde mijn cv al aanpassen. Kernwoorden als oplossingsgericht, creatief en goed presteren onder druk kwamen binnen dwarrelen. Heeft u hier een voorbeeld van meneer Friskes? Nou, ik denk het wel ja!
Oh ja, iets met een bevalling hadden we het over. Nanon verplaatst zich ondertussen naar de wc op de overloop. De verloskundige (precies degene die we graag bij de bevalling wilden hebben #toevalbestaatniet) belt ons vanuit de auto. Ondertussen zijn de weeën net zo heftig als de oerkreten van Nanon. Ze vraagt: Is dat Nanon op de achtergrond. Yep, dat is Nanon zeg ik. Ze zegt ik rij zo hard ik kan, kun je de deur zo open zetten? Ja, doe ik tussen de weeën door zeg ik. Tot zo! Neeeee, we gaan niet ophangen, ik ga je door het proces heen leiden want jullie dochter komt er zo aan. Ik zet haar op de handsfree en ze moedigt Nanon aan en vraagt haar om zich naar het bed te verplaatsen en in ieder geval van de wc af te komen en op handen en knieën te komen. Nanon komt van de wc af en zit op handen en knieën. Ik zit op een krukje tegenover haar en ze hangt over mij heen. Als een liefdevolle vroedvrouw ben ik er en samen zijn we in een liefdevolle bubbel, volledig in het nu. Alleen wij, volledig daar. Alles gaat heel snel, terwijl tegelijkertijd de tijd stil lijkt te staan. Uitdrijvingsfase in full effect. Het hoofdje van onze dochter komt al om de hoek kijken en ik hou mijn hand eronder. Niet duwennnnnn, schreeuwt Nanon naar me. Ik duw niet, zeg ik, terwijl ze het uitschreeuwt. Ik haal mijn hand terug en geniet ondertussen van het bloed, slijm en de satésaus op mijn arm plus dito lucht. Als je flinke druk op de onderkant zet, komt er ook wel eens een lepeltje jus mee. Doen we niet moeilijk over. #taboeszijneromtedoorbreken. En ja party people dit is vrij gebruikelijk, kan je er alvast rekening mee houden mocht het ooit zo ver komen. Sterker nog mijn dochter, hangt er half uit met kak op haar hoofd. Lekkere binnenkomer op planeet aarde. Welkom, hier heb je alvast wat aardse shit. De verloskundige komt ondertussen de trap op lopen. Ons meisje haar hoofd hangt tot het kinnetje uit Nanon. Ze huilt al heel zachtjes, terwijl ze er nog niet eens uit is. Dat heeft de verloskundige zelfs nog nooit meegemaakt. Ik snap het wel, als je die geur geroken hebt en dan ook nog eens op je hoofd hebt liggen. Ze helpt heel even met het schoudertje en ik vang ons meisje liefdevol op en geef haar aan Nanon, terwijl we samen tegen haar kletsen en lieve dingen prevelen. Zachte tranen komen op. Liefde, blijdschap en geluk vallen samen in het moment.
Tijdens mijn opleiding tot ademcoach hebben we ook een sjamanistisch ritueel uitgevoerd, waarbij we zachtjes en liefdevol met een groep iemand wiegden en zijn/haar naam noemden. Ik doe hetzelfde bij onze dochter.
Maar ik hoor je denken. Leuk allemaal. Hoe zit het met dat bevalbad dan? Nou daar zat 5 cm water in, toen ik uiteindelijk de kraan weer uitzette. Geen Instagram bevalling waarin alles perfect geconstrueerd eruit kwam. Een schone baby. Een bevalbad. Perfecte verlichting. Nee. Dit was onze perfecte, rauwe, ongefilterde, echte ervaring. En die had niet perfecter, natuurlijker en liefdevoller kunnen zijn. Nanon en ik waren een team en hebben zonder interventies met elkaar ons meisje ter wereld gebracht. Ons perfecte meisje.
We noemen haar Veda Evi Friskes / Zij die het licht brengt
Onze dochter trok haar eigen plan en kwam precies op het moment dat zij wilde komen, vóór alle eventuele interventies.
Ik gun je een vol en rijk eigen leven waarin je jouw eigen hart volgt, jouw plan trekt en het helemaal op jouw manier doet in lijn met jouw geboorte. Op jouw eigen-wijze. Gelukkig betekent je naam wijsheid, dus dat komt vast goed!
In oneindige liefde en met een vol en warm hart,
Je vader.
