Wel een beetje een rare titel of niet dan? Dit is hem toch echt geworden. We komen aan in weekend numero quatro van mijn ademcoach opleiding. Overigens wordt dit een ervaringsgericht stukje in plaats van een soort van proces beschrijving. We starten het ademwerk in ieder geval vanuit de kinesiologie. Zeg dat maar eens 10 keer snel achter elkaar. Je bent het aan het doen hè? Mijn hersenpan gaat van dit woord in een soort van apathische stand in ieder geval. Ik zou zeggen google is je beste vriend in dit geval mocht je meer willen weten.
Zaterdag skip ik in dit verhaal. Ik was er voor mijn buddy van dit weekend en heb geprobeerd om zo liefdevol mogelijk mee te wandelen op zijn reis. Ik had een hoofd staan aan het einde van de dag, niet te doen. Keek gewoon scheel uit mijn ogen. Ik ken dit soort hoofdpijn wel uit mijn jeugd. Toen mijn kater zelfs een kater had zeg maar. Maar op dit moment drink ik al een tijd niet, dus daar kwam het niet van. Het was zo verrot dat ik bijna besloot om zondag de welbekende joker in te zetten. Aan de andere kant dacht ik, het zal vast wat te vertellen hebben en ik krijg graag het inzicht of de ervaring die daar bij hoort. Zo gezegd zo gediggidaan!
Zondag was Maikel voor het grootste deel van de dag onze trainer. We beginnen de dag altijd lekker met dansi dansi. Het was nu een wat rustiger programma en dat paste goed in het moment met mijn volle poffertjeskop. We werden door Maikel meegenomen op een meditatieve reis met de groep waarbij je door middel van Maikel zijn verhaal het voor jezelf visueel mocht maken. We begonnen op het strand. De berg op via een pad wat zich voor je opende. Het was een geleidelijke weg omhoog. Halverwege de berg was er een open plek. Op die plek moest je een wezentje zien. Jouw wezentje. En er contact mee proberen te leggen/naar je toe laten komen. Dit was de plek waar de titel van dit blog tot leven komt. Ik zag een slingeraapje. En nee, er zijn geen hallucinerende middelen genuttigd. Het aapje had super lange armen, benen en staart. Hij was voorzichtig en wilde niet zo maar dichterbij komen. Ik moest echt mijn best doen om nader tot elkaar te komen. Ik voelde dat dit aapje voorzichtig was en ik besefte me dat dit aapje een deel van mij was. Het spontane, onbevangen, creatieve, vreugdevolle, gekke deel wat lekker onbezorgd van boom tot boom slingert. Het lukte me uiteindelijk om het aapje vertrouwen te geven en hij klampte zich stevig aan mij vast en we liepen samen de berg af.
Via de kinesiologie had ik een activatie betreft een vraag uit mijn jeugd en met die activatie ging ik het ademwerk in. Deze opleiding richt zich veel op trauma, hechting, kernverwondingen etcetera. Het bijzondere is dat wanneer we dit soort zaken aanstippen door middel van verschillende technieken mijn systeem daar gewoon niet in mee gaat qua ervaring in het ademwerk. Ik ga er niet in een soort van bypass omheen of aan voorbij. Ik merk gewoon dat ik daar niet (meer) ben. En begrijp me niet verkeerd, alles is welkom in welke vorm of uiting dan ook. Ik wil alles aankijken. Durf alles aan te kijken. De ingang van trauma voelt niet als de ingang voor mij. Ik zou kiezen voor een ingang vanuit een andere hoek, waarbij ook alles wat los of naar boven komt in welke hoedanigheid dan ook gewoon mag komen. Mijn lichaam (en ook dat van jou trouwens) heeft alle sleutels en antwoorden en toont wat er getoond mag worden. Daar heb ik een oervertrouwen in.
Ik zit weer lekker te ouwehoeren, maar wat werd er nu getoond dan? Al vrij snel tijdens het ademwerk, in combinatie met de muziek, krijg ik fysieke sensaties. Ik voel de energie in mijn lichaam. Vooral aan de rechterkant heb ik een soort van stuiptrekkingen. Het komt in ieder geval lekker los. De (opbouw van de) muziek is zo bepalend. Er is één bepaald nummer die op een gegeven moment nog net een stapje verder gaat en wat direct invloed op mij heeft. Ik lig met mijn ogen dicht en zie op iets van 30 centimeter boven mijn lichaam een witgouden licht. Ik weet dat dit witgouden licht het slingeraapje is. Het licht gaat zo mijn lichaam in en integreert met mij. Vervolgens zie ik drie piramides met (zon)licht erachter razendsnel naar mij toekomen en ook in mij integreren. Holy shit wat gebeurt er allemaal. Het gaat ook qua menselijke tijd allemaal heel snel. Het voelt alsof de ervaring tijdens de helft van de hele sessie al klaar is en ik lig de rest van de tijd met een glimlach van oor tot oor een beetje de ruimte in te smalen, waarbij ik af en toe een beetje lach of mijn eigen lied neurie.
Wanneer de dag afgerond is besluit ik om buiten rond de opleidingslocatie nog een rondje te lopen want het is heerlijk weer. Mag jij raden wat ik onderweg in het raamkozijn bij een huis zie staan. 2 gouden slingeraapjes. Het universum is zo fucking grappig hè! In de paar weken na het weekend krijg ik wat foto’s in de groepsapp waarbij andere deelnemers ook slingeraapjes tegenkomen 🙂 Dan is het verhaaltje nu uit toch? Oogjes dicht, snaveltjes toe? Nope.
Een paar dagen geleden lig ik thuis in bed. Ik kijk een YouTube filmpje van Yes Theorie. Het opent met de zin: For the free child in all of us! Een animatie filmpje start. Een vader en zoon lopen samen hand in hand in het zand omhoog en zien een piramide van waarachter de zon fel schijnt. Ik krijg gelijk kippenvel. Verderop in het filmpje zie je de drie piramides in Egypte. Dit exacte beeld met de zon is precies wat ik heb gezien tijdens mijn ademreis. What the actual flying fuck?! Aan het einde van het filmpje spreekt hij de onderstaande woorden:
If the pursuit for my dreams for the last ten years has taught me anything it is this:
” As we grow up we tend to sometimes overlook the voice of our inner child, but if we dare listen to it we get to reconnect with the purest and free-est parts of ourselves. The parts that dream fearlessly and love unconditionally. I dedicate this long awaited moment of achieving my dream to the free child in each and every single one of us. May their hopes and dreams become a guiding light shining down a path filled with endless possibilities and boundless joy!”
Tijdens deze woorden breek ik helemaal doormidden en huil ik uit de krochten van mijn ziel. Het is niet te stoppen en ik huil en ik huil en ik huil. Tot het vat leeg is en al het verdriet van het onderdrukken van het vrije kind gestroomd heeft naar de poel van vergetelheid. Eén ding weet ik 100% zeker.
The return of het slingeraapje is synoniem voor The return of the free child!
En die laat ik nooit meer los!
P.s. Het filmpje vind je hieronder terug!
