Maar echt. Letterlijk. Keihard vol met mijn bakkes op het asfalt. Het leven zet je soms even stil. Het fietsavontuur is klaar. Waar het goed voor is zie ik nog niet. Ik heb vertrouwen dat het wel ergens goed voor is en er nieuwe avonturen gaan komen. Het had alleen wat minder bruut gekund. Of toch niet, want dan leer ik er niks van.
Hallo lieve lezers. Ik ben Vincent en ik fiets hem erin. Niet als onderdeel van ter land, ter zee en in de lucht, maar in een treinspoor. Het water, bij het ooit zo populaire tv programma, was vast lekkerder aangekomen dan het asfalt. Vraag maar aan de stukken tand die er nog liggen. Wanneer ik even 24 uur terug in de tijd ga, zitten Nanon en ik op een camping in Liverdun. Een pittoresk plaatsje in Frankrijk. We hebben inmiddels behoorlijk wat kilometers gemaakt en worden fysiek krachtiger. Nu lijk ik wanneer ik in mijn boxershort over de camping ren nog steeds op een antilope volgens Nanon. Ik kan dus nog niet zeggen dat ik stalen benen heb met gruwelijk veel definitie. Aan de andere kant voel en merk ik aan alles dat het wel zo is. Of het is mijn grootheidswaanzin. Kan ook.
Naast het fietsen door de natuur, wil Nanon graag een stad bezoeken. Nancy in dit geval. Ik heb er minder zin in. Iets met heel veel mensen, prikkels en het feit dat mijn oksels al nat zijn voor ik heb bewogen. Het is zo gruwelijk warm. En wat is het in een stad? Nog warmer. Cultuur is leuk hoor. Even mooie gebouwen kijken, fotootje. En door. Ik ben niet die gast die in een museum vijf kwartier naar een schilderij gaat zitten staren en filosoferen wat die strepen op het doek voor diepere betekenis hebben. De diepere betekenis en vragen stellen doe ik op alle andere facetten in mijn leven wel. Duidelijk verhaal toch? Nog vragen?
Nu wil ik niet te star zijn in mijn handelen en zal er vast ook wel iets voorbij komen wat ik leuker vind om te doen dan Nanon, waar ik haar dan in meeneem. Ik stem derhalve in met het Nancy verhaal. We besluiten voor het eerst om een hotel te boeken. Ik probeer op mijn telefoon tot twee keer toe de boeking te maken. Tot twee keer toe word ik er tijdens het betalen uitgegooid. Signaaltje? Ik besluit ook hier niet naar te luisteren. Nanon probeert het en hoppa het werkt wel. Voor die bewuste 1 augustus 2018 is er, zoals alle andere dagen, prachtig weer voorspeld. We worden wakker en het beloofde schitterende weer valt in het water. Letterlijk. Het regent als een malle. We kibbelen behoorlijk, want Nanon wil gaan en ik denk ja doei. We hebben om het verhaal compleet te maken een paar dagen ervoor acht kilo bagage naar huis gestuurd, omdat we simpelweg te zwaar beladen waren. En rara wat zat daarbij. En nee het waren niet mijn flippers en duikbril. Jaaaa onze regenjassen. Top! We stappen later in de middag ondanks de regen toch op de fiets. We leggen ons gekibbel bij en het wordt langzaamaan weer gezellig. We rijden onder een tunneltje door en rijden een weg op waar een spoorbaan de weg kruist. Nanon rijdt aan de rechterkant. Aan haar kant staat de spoorbaan bijna haaks op de weg en ze fietst er zo over heen. Aan mijn zijde loopt deze nog in de weg mee met een lichte curve. Ik ga er met mijn voorband over heen. Door de regen glijdt mijn voorwiel erin. Weer een onderdeel van ter land, ter zee en in de lucht. Blij dat ik glij. Maar dan het tegenovergestelde. Sturen helpt uiteraard niet meer. Ik probeer het nog wel. Dan gaat alles heel snel en langzaam tegelijkertijd. Ik denk alleen maar: at that moment he knew he fucked up. Vervolgens lig ik op het asfalt. Ik voel dingen in mijn mond. Compleet versuft spuug ik ze uit. Het zijn stukken tand en bloed. Ik hoorde Nanon net daarvoor schreeuwen: Nee, Vin neeeeeee. Ik zie mezelf niet. Zij wel. Er zit een gapend gat in mijn kin waardoor je zo naar binnen kijkt en mijn bot en weefsel kan zien zitten. Ik voel al gelijk dat ik niet verder kan en er hulp moet komen. Nanon houdt de auto’s tegen, omdat ik nog steeds midden op de weg zit. De dame uit de eerste auto stapt uit. Ze praat geen Engels, maar ziet wel dat het niet best is. Ambulance en politie worden ingeschakeld.
Ik zal het geleuter over de spullen etcetera achterwege laten, omdat dat verder niet echt boeiend is en een hoop geouwehoer. Het wordt in ieder geval geregeld. Ik word de ambulance in geholpen en er worden een aantal dingen gecontroleerd, om verdere schade te voorkomen. Op het moment dat één van de ambulance broeders mijn linkerarm aanraakt is hij plotsklaps geen broeder meer en zit ik tegen het dak aan. Kanonnen dat doet pijn. Door de adrenaline had ik die arm in eerste instantie niet eens gevoeld. De broeder fixeert hem, zodat er in het ziekenhuis naar gekeken kan worden. Nanon gaat mee in de ambulance. Ik was ook niet zonder haar gegaan. De volgende zeven uur vat ik even samen in kernwoorden en zinnen. Breuk in spaakbeen, acht hechtingen, gebroken kiezen (doen ze niks aan), lang wachten, ziekenhuizen in NL zijn minder gedateerd, pijnstilling, gedrogeerd, leve paardenmiddelen, taxi naar hotel. Nou dat dus. Van drie tanden/kiezen zijn stukken afgebroken. En één kies compleet doormidden. Nie kauwen nie. Maar wel babyvoeding en gepureerd fruit. En pijnstilling. In het hotel doen ze alles om het mij zo gemakkelijk mogelijk te maken. En Nanon ook. Wat een held is ze. Ze belt iedereen. Schakelt instanties in om naar NL gerepatrieerd te worden. Het verdriet en de schrik komen er in de nacht uit bij haar. Zit ik haar te troosten, lekker dan. Ik lig hier potverdorie kapot te gaan, moet zij de aandacht weer opeisen. Geintje natuurlijk. Uiteindelijk moeten we nog een dag extra blijven alvorens naar Nederland vervoerd te worden.
Inmiddels ben ik aardig wat tandarts, dokter en ziekenhuisbezoeken verder. Fysio is net gestart. Langzaamaan gaat het beter. Net zoals met alles is ook dit een proces. Wat de consequenties zijn valt nog te bezien. Waar het goed voor is ook. Want het is ergens goed voor. Dat proces lees je hier vast weer terug. Enjoy the ride!
p.s.: Ik stop echt niet met fietsen. Dikke doei!
