Zooooo das lang geleden. Een blog. Een nieuwe. Maar waarom dan? Omdat er een avontuur op handen is en er net een klein avontuur is geweest. En ook gewoon omdat het kan. Zo is het ook weer. Oh ja, spoiler alert: fris gaat echt de fiets op, maar nu als duo penotti in plaats van gewone chocopasta.
In vogelvlucht neem ik je mee in mijn reis vanaf januari tot nu. Voor zover je het nog niet mee hebt gekregen dan. In januari kreeg ik weer contact met Nanon. Na een app-je in het oude jaar, naar afspreken in het nieuwe jaar. Klinkt bijna als een Telfort reclame. Ik ga het niet helemaal uitdiepen, maar we zijn weer bij elkaar. En we stoeien elkaar nog steeds de tent uit. Een oud collega zei altijd: dat houdt de prik op de cola. Die uitspraak is op onze situatie goed van toepassing. En door. Tijdens ons samenzijn gingen we af en toe zwemmen. Tijdens het zwemmen kwamen we Linda en Bart tegen (vrienden van Nanon). We raakten met Linda aan de praat en die zei: ik weet niet hoor, maar jullie hebben allebei geen baan, geen kinderen, geen echt grote verplichtingen. What about het eerdere plan om te gaan fietsen, maar dan nu samen. Het was alsof iemand het lampje aan deed in die grijze massa boven. Kanonnen, het lag zo voor de hand dat ik het niet eens zelf had bedacht. Het begon bij ons allebei gelijk te kriebelen. Oké, maar hoe dan? Want Nanon heeft een huurhuis en een kat waar ze nog meer liefde voor voelt dan voor mij. Geintje natuurlijk. Denk ik. Long story short: de huur van het appartement inclusief de zorg voor onze (ik heb hem ook in mijn hartje gesloten) kat is na een oproepje op Facebook en legaal toestemming van de woningbouw gehosseld. Nanon haar achternichtje gaat het huren. Dit gebeurde allemaal in zo een flow dat het ook voelt dat dit de juiste beslissing en bedoeling is.
Ondertussen voor het fiets-plan-avontuur-ding was ik van mijn vader naar Nanon verhuisd. Samenwonen op minder dan 50 vierkante meter met slecht weer buiten en vier muren om je heen. En allebei Koos. Werkeloos. Do I need to say more. Dat doet niemand goed. Misschien wanneer vitten op elkaar je hobby is en dat je tot je kern vervult. Dan wel. Ook hier kwam een oplossing voor. Nanon vond een tijdelijke baan voor drie tot vier dagen in de week. Dat betekende inkomen en een einde aan het op elkaars lip zitten verhaal. Ondertussen mocht ik het pak van Henny aantrekken. Huisman welteverstaan. Conclusie: iets goed kunnen betekent niet persé dat je daar gelukkig van wordt of blij. Samenleven op een klein oppervlak betekent dat het snel een bende wordt. En daar kan ondergetekende slecht tegen. Nanonius trekt dat een stuk beter. Schoon en rommelig is haar stylo. Nieuwe conclusie: maak de puinhoop van een ander niet tot je eigen puinhoop. Behalve wanneer je moet poolstok hoogspringen om je te verplaatsen. Dan wel.
Ons fietsavontuur is inmiddels al gestart. Echte fiets noobs zonder ervaring met een shitload aan bagage. En teva’s. Ik geef het gewoon toe. SANDALEN. Lelijk, niet te doen. Praktisch zijn ze wel. Ik voel bijna de noodzaak om uit te leggen waarom ik ze heb gekocht. Maar goed, we zijn net terug van een rondje van om en bij 750 kilometer door Nederland. Wanneer je de tijd neemt om het te ontdekken en zien, besef je je dat Nederland echt prachtig is. Na bijna drie weken fietsen kan ik zeggen dat ik me een aantal dingen besef en te weten ben gekomen. Buiten zijn, slapen in een tent, de natuur, de elementen en het fietsen zijn top. Los van de jeuk/irritatiebulten in mijn liezen en schaamstreek. Toch maar even talkpoeder kopen en volle bak aanbrengen. Voordeel is wel dat ik een liedje heb geleerd van Nanon. Het gaat als volgt: ik heb kriebel aan mijn hiebel en het jeukt daar zo, ff krabben, ff krabben. We hadden nu een redelijk strak schema, omdat we bepaalde afspraken en verplichtingen hadden staan. Het (bijna) iedere dag de tent opzetten/afbreken en verkassen beviel een stuk minder. Het fietsen is niet het doel namelijk, maar de (superleuke) manier om ergens te komen. Meestal wanneer wij uit de tent kwamen gekropen, waren alle andere fietsers al weg. Wij gingen meestal rond 11 uur pas trappen. Na drie weken kan ik me al veel plaatsen en voorvallen niet meer herinneren. Ik ben daar ook niet zo goed in of het boeit me niet of een combinatie van beide. Voor mij is het mooiste aan reizen de ontmoetingen met mensen, het maken van een connectie. De verbondenheid. Boeiende, ontroerende verhalen. Dat iemand zijn passie of liefde deelt of verspreidt. Degene die mij het meeste is bijgebleven is Julia. Wat een leuke, boeiende vrouw. Zij toverde heerlijke taart op tafel. Wat kan zij koken zeg. Je proeft de liefde in ieder gerecht. Daarnaast gaf ze Nanon nog wat wijze woorden inzake de droom die ze heeft. Zij is het levende voorbeeld dat dingen voor je gaan werken, wanneer je ruimte laat ontstaan en de juiste intenties hebt. The universe takes care of you. Ze gaf Nanon nog een steentje mee in de vorm van een hart, zodat ze eraan herinnerd wordt om die te volgen. En dan nu even schaamteloze reclame als je ervan houdt om je smaakpapillen te verwennen: Lick the Plate catering van Julia is gevestigd in Rossum (Gelderland) in het magazijn der ideeën. Ik heb mijn bord (zonder dat ik wist dat het lick de plate heette) in ieder geval afgelikt.
We gaan komende week beginnen aan ons fietsavontuur door Europa voor drie tot zes maanden. Voor beeldmateriaal mag je mij altijd volgen op Instagram @frisopdefiets
Voor nu: Enjoy the ride, I know I will 🙂
