Leuke titel voor een blog dude, maar je bent toch al 37? Hoewel ik regelmatig te horen krijg dat ik al bijna 40 ben van mijn lieftallige vriendin. Ze valt gewoon op een rijpe man. Of in ieder geval op het trekken van de paar grijze wenkbrauw haren die aan wildgroei doen. In dat oude lijf huist ook een klein mannetje wat af en toe naar buiten komt om de horlepiep te dansen. Hoort er allemaal bij.
Maar goed dat volwassen worden zit hem nu niet in leeftijd. Het zit hem in keuzes maken in wat ik wil in mijn leven. En ik zal je zeggen dat ik geen flauw idee heb. Want de keuze is misschien wel reuze, maar als je het altijd van iemand anders af hebt laten hangen dan ben je in het maken van keuzes en richting geven aan je leven nogal blue op zijn zachts gezegd. Het achterliggende verhaal en voorbeelden laat ik vanwege mijn capaciteit tot uitweiden in een pagina of tien gemakshalve achterwege.
We zijn dus aan het fietsen. Fris op de fiets is het niet. Zomers en heet wel. Het hele dagen buiten doorbrengen in de natuur en buiten zijn is fantastisch. Of het nu het fietsen, kamperen, lopen, picknicken of gewoon zijn is. Nederland is fucking prachtig. We zijn overigens nu in Luxemburg. Einde blog zou je zeggen. Nee, dat niet. Het fietsen geeft letterlijk en figuurlijk niet voldoende voeding. Retourtje naar huis dan maar. Hell no. Het op een andere manier inrichten en handelen dat dan weer wel.
Op Facebook lees ik een post van iemand wie ik volg. Hij fietst al zeven jaar in zijn eentje over de wereld. Hij eindigt zijn post met, dat hij wanneer hij weer stil staat, mensen hetzelfde wil laten ervaren als wat hij nu ervaart. Ze mee wil nemen de natuur in. Het bericht raakt iets aan in mij. Wanneer ik hier verder over na denk en dit vervolgens met Nanon bespreek schieten de tranen in mijn ogen. Dit is iets wat mijn hart raakt.
Hier wil ik iets mee. Mensen meenemen de natuur in. Back to basic. Pushen tot hun limits. Ze kennis laten maken met hun eigen natuurlijke staat zonder afleiding van buitenaf. De onontdekte natuur buiten en in zichzelf ontmoeten. Ik wil mensen door wat ik te geven heb diep in zichzelf laten afdalen. Ze wakker schudden op wat voor laag dan ook. Stilte en ruimte laten vinden in de rust. Daardoor beweging creëren. Terwijl ik dit typ springen de tranen opnieuw in mijn ogen. Ik wil het laten stromen in de vrijheid van mijn hart. Er middenin springen, de controle loslaten en zien waar ik uitkom. Het maakt niet uit waar ik uitkom als het maar stroomt en ik daar middenin sta. Vertrouwen hebben in mezelf en mijn essentie.
Ik geloof niet in toeval(ligheden). We hebben er voor gekozen om de ‘groene weg’ naar de Middelandse zee te volgen. Zo heet die route dus. Je bedenkt het niet. Mijn plan is overigens leuk maar het zweeft wel nogal. Want hoe ga ik dat doen, waar ga ik dat doen, wat heb ik nodig, wie heb ik nodig, waar begin ik. Enzovoort. Ik ga hier rustig de tijd voor nemen om hier planmatig mee aan de gang te gaan. Concreet concreet en nog eens concreet. Zo maar wat zinnen en gevoelens die opkomen zijn: niet vastzetten op een kader. Letterlijk uit kunnen breken. Ik wil ruimte om me heen en verbondenheid met de natuur. Mijn gevoel zegt me dat dit in het buitenland is. Dat ik letterlijk en figuurlijk een andere bodem nodig heb.
We zijn nu best wel aan het jakkeren op de fiets. We hebben ervoor gekozen om nu stil te staan. Bij een camping met een plekje rechtstreeks aan de rivier. Om ons lijf rust te geven. En om na te denken over dromen en idealen. Concreet ga ik in september een cursus van een dag doen. Wandelcoach. Kan vast ook fietsend. Zin in.
