Hieronder vind je het door mij ingesproken gedicht. Druk op de play toets voor geluid bij het audiobestand.
Daaronder heb ik de tekst neergezet, zodat je eventueel mee kan lezen.
Twee bomen
In een bos staan twee bomen,
al lang naast elkaar terwijl seizoenen komen.
Diep geworteld in de aarde,
staan ze samen sterk in hun eigen waarde.
Al heel lang en onafgescheiden,
wortels in elkaar verweven, elkaar verblijden.
Ze hebben het allemaal al samen meegemaakt,
toch met elk seizoen worden ze weer geraakt.
In de herfst laten ze los, zijn ze bijna zonder leven,
in hun naaktheid bladeren aan de aarde te geven.
Terwijl de winter valt en de kou op komt zetten,
lijken ze bijna niet meer op elkaar te letten.
De diepgewortelde connectie lijkt er even niet te zijn,
terwijl ze beide vechten tegen de pijn.
Als ze echt alles aan de aarde hebben gegeven,
komt de lente om de hoek en zorgt voor leven.
Ze gaan bloeien,
terwijl hun wortels weer samengroeien.
Ze reiken samen weer uit naar de zomerzon die gaat schijnen,
terwijl ze dansend in de wind op en neer deinen.
Door het leven ondanks alles samen aan te durven blijven gaan,
was er iets magisch voor hun ogen ontstaan.
De grond voor hun was in beweging gekomen,
nu waren er ineens drie bomen.
Het kleine boompje zou ze nog meer met elkaar verbinden,
waardoor er een samensmelting van alle wortels zou plaatsvinden.
De wortels konden vanaf toen niet meer worden verstoord,
hun kracht en ver gaande liefde voor elkaar was gehoord.
By Vincent ©
