Comfortabel zijn in het me oncomfortabel voelen (MKF 2023 dag 1)

De titel geeft al weer wat ik duidelijk wil maken. Ik wil comfortabel zijn in het me oncomfortabel voelen. Ik zoom in op dag 1. Het middagprogramma van het mannenkracht festival is aangebroken. En ja, het is random om op dag 1 in de middag te beginnen. Het leven pakt ook niet altijd de volgorde die je voor ogen hebt. Laat ik dat dan ook maar in mijn blogs opnemen.

Tijdens dit middagprogramma heb je de keuze uit verschillende onderdelen. Het is voor mij gelijk duidelijk wat ik wil. Way of the warrior met daaropvolgend een ijsbad xxl. En luister dan. Ik haat kou! Echt. Ik snap alle gezondheidsvoordelen. Maar ik drink wel een extra smoothie. Wanneer ik naar de sauna ga ben ik die gast die als een lichtvoetig elfje rondhuppelt en allerlei gilletjes in de rondte werpt, omdat ik het dompelbad niet in wil. Je hebt nu alvast de opening naar de titel ontdekt zal ik maar zeggen.

Way of the warrior begint met teams maken. Een team bestaat uit een man of acht. De bedoeling: hardlopen als team waarbij een boomstam van een kilo of 20 meegezeuld moet worden en daarnaast nog 2 stootkussens. Daarnaast is er een deelnemer in een rolstoel die ook graag mee doet. Hij wordt om en om door de verschillende teams getild. In mijn team bungel ik een beetje achterin. Het is 30 graden, mijn conditie is rukkerderuk en mijn tong raakt het asfalt na 3 minuten en 31 seconden. Tevens ben ik zal ik maar zeggen niet de main-boomstam-puller. Wat een graf conditie zeg. We komen als groep bij de Ijssel aan en omdat we eerder zijn dan de meeste teams mogen we even zwemmen als cadeautje. Van de groep lig ik er als laatste in en kom ik er als laatste uit. Terwijl ik eruit ga stoot ik toch een partijtje hard mijn teen. Maar echt hard. Signaaltje?! Ik kom eruit en Jeroen (1 van de drijvende krachten achter mannenkracht) zegt: Je gaat als laatste erin en komt er als laatste uit. Kies een andere plek in de groep. Maat, mijn teen zit bijna aan de achterkant van mijn voet en jij loopt te bitchen dat ik er als laatste uit kom? Toch integreer ik zijn opmerking wel. Hij zegt het niet voor niets. In me klinkt weer: Wat voor man wil je nou zijn?

Na het spetter spatter spater avontuur gaan we met de twee eerder genoemde stootkussens aan de gang. Stoten, trappen. Mijn positie in onze groep, die in een rij opgesteld staat, gaat letterlijk en figuurlijk naar voren. We wisselen af met het stootkussen vasthouden. Ik geef op een gegeven moment een trap en er is gelijk kippenvel. Degene die het kussen vast houdt kijkt naar me en zegt: Zo! Inderdaad ja: Zo! Vanuit mijn jeugd heb ik een “trauma” op vechtsport. Heb met mijn zus op hapkido gezeten in onze jonge jaren. De instructeur die het goede voorbeeld zou moeten geven ging qua hardheid over eenieders grenzen. Met houten bezemstelen over je schenen rollen zo hard mogelijk. Alsof iedere 13 jarige de intentie had om de UFC te betreden. Ik was toen bij lange na niet krachtig genoeg om grenzen aan te geven. Resultaat. Ben gestopt. Door deze oefening klikte het in mijn lijf. Ik zakte er helemaal in. Het vechtsport vuurtje brandt nu weer!

De vraag opnieuw. Wat voor man wil je zijn? Achteraan bungelend? Lekker chips eten op de bank. Kijken naar mensen op tv die fit zijn en hun fysieke grenzen opzoeken, kennen en respecteren? Nee!
Dus op de vraag vanuit Jeroen hoe ga je terug lopend (rustig aan als club met de mede broeder in de rolstoel) of hard lopend was het antwoord het laatste. Zonder ook maar een seconde te lopen. Want ik kan dat. En luister dit gaat niet over hardheid of hard zijn voor jezelf. Of kijk mij eens een hele meneer zijn. Dit gaat over de keuze wat voor man ik wil zijn. Daar waar de heenreis veel lopen en als laatste in en laatste uit het water bevatte, maakte ik even een lekkere 180 graden ommezwaai. De terugreis was mijn besluit en vervolgens overwinning om continu hard te lopen. Daarnaast eindigde ik ook in de voorste groep bij terugkomst. Kippenvel en euforie triomfeerden. En niet omdat ik voorin liep. Wel dat ik een besluit had genomen en het vervolgens in actie en daadkracht had omgezet. Ik deed nooit mee voor een podiumplaats. Maar ik stond wel op nummer 1 op mijn eigen podium. Met mijn gare, blauwe teen. Dat dan weer wel.

p.s. Het ijsbad xxl was ook lekker. Voor 1 keer.
p.p.s. Bedankt Jeroen voor jouw opmerking die de deur openzette om zelf doorheen te stappen.
p.p.p.s Ik heb afgelopen weekend mijn eerste kickboks les gehad. En komend weekend mijn tweede. Ush!