Dag 2 is aangebroken. Stel je voor dat je een tenten veld hebt waarbij de ene scheerlijn de andere kruist en je letterlijk iedere kraak van een slaapmat kan horen. Maar dat je dan niet die slaapmatten hoort. Wat dan wel? Nou snurken vanuit de meest diepe en duistere krochten van het menselijk lichaam. Die plek waar geen aardebewoner durft te komen.
Lieve lezers, het commentaar wat na bovenstaande zin volgde, is weggehaald door de eindredacteur. Dit ten behoeve van mijn meer sensitieve lezers aangezien mijn Haagse tongval woorden wilde geven aan dit schitterende fenomeen. Na een dus werkelijk fantastische festivaleske (nieuw woord voor de Van Dale) nacht waarbij zelfs oordoppen een geringe werking hadden werden we wakker gemaakt met de opdracht binnen 5 minuten met sportkleding aan acte de présence te geven op het hoofdveld.
In een paar woorden som ik de hoofdveld activiteiten op. Worstelen, ruggen, handen, armen. Sparta. Fysiek. Ik merk dat ik me terug trek. Ik ben fysiek moe en mentaal ook. Er kwam ineens een angst in me. Wil Nanon en Maya niet kwijtraken. Zij zijn echt mijn familie. Waar komt die angst ineens vandaan?
Ik dacht vandaag de zweethut of het boksen te gaan doen. In het moment voel ik dat het een ademsessie mag zijn. Wil het voelen. Voelen in mijn ademen. Het door ademen. Ademwerk it is. Van Anton a.k.a. the barefoot Dutchman. Check hem vooral. Hij zet zich in voor de mentale gezondheid van mannen en heeft meerdere inspirerende verhalen om te delen.
We vormen tweetallen met de mannen in deze ademwerk groep. De ene man ligt en de andere man ondersteunt. Met liefde en wat er in het moment nodig is en ontstaat. Voorafgaand aan mijn sessie om te ademen laat ik weten graag zelf aan te geven wanneer ik iets nodig heb. Wil zelf voelen wat er te voelen is en daarbij te weten dat er liefdevolle ondersteuning is indien nodig. Een veilige ruimte creëeren vraagt al om echte aandacht en liefde. En dat is al een geschenk.
Muziekaal ondersteunt door een ritme van drums ademen we snel in door de neus an uit door de mond. Dit doen we in rondes. Tussen de rondes houden we zo lang mogelijk onze adem vast na uitademing en tevens ademen we daarna op de reguliere manier.
Bij ronde 3 begin ik fysieke sensaties te voelen. Tintelingen. De energie begint te stromen. Dit gaat zo verder tot ronde 4. Aan het einde van ronde 4 raakt iemand (hallo Anton, ben jij het?) me aan op mijn solar plexus en haalt zijn vinger op en neer en zegt haal even goed adem. Niet veel later komen er uit het niets tranen vanuit een diepe plek.
Bij ronde 5 voel ik de energie door mijn lichaam stromen. Ik voel mijn hart open gaan. Een oude vriend die ik al een tijd niet meer gezien en gevoeld had. Tranen en lachen, tranen van het lachen. Het wisselt elkaar af. Ik voel de levensenergie die door mijn lichaam aan het opbouwen was zo vanuit mijn kruin, via mijn hart en buik doorklinken tot in mijn ballen. Wellicht iets te grafisch voor je, maar ik vraag je dan ook niet aan mijn ballen te denken. Hoewel door dit te benoemen…. Nou vooruit en door. Terug naar de energie vanaf mijn kruin naar beneden toe. Het stroomt, het pulseert, het circuleert. Holy shit, dit heb ik nog nooit zo gevoeld. Holy freaking moly.
Ineens klinkt het in me door. Ik voel me voor het eerst in mijn leven een man en geen jongen. Ik ben een man. Ik ben een man. Gedragen door andere mannen, verbonden met andere mannen. Ik ben een man. Ik ben een man. En nu, ja nu kan ik verbinden met een vrouw. Mijn vrouw. Nanon. Mijn vrouw. En als vader. Als de papa van Maya.
Dankbaarheid, euforie en verlichting komen allemaal voorbij. Wat een gevoel. Dat gevoel waar woorden tekortschieten en waar eigenlijk geen woorden voor zijn. Het onbeschrijflijke kan niet beschreven worden. Dank andere man voor je zijn. Dat je mij ziet en steunt. Dank voor jouw hand op mijn hand op mijn hart. Jij ziet mij en ik zie jou. Dank. Ik ben een MAN!
