Best een contrast zo in de titel. Een baarmoeder en broederliefde. Dat kan toch nooit samengaan? But hear me out. Het wordt vast een stuk logischer na het lezen van dit blog.
We zitten nog steeds op dag 1 van het Mannenkracht festival. Nu alleen het middag programma. Na al het fysieke gerol en geworstel in de modder kon ik met mijn vadsige, natte en energie arme lijf uit verschillende workshops kiezen. Ik sloot me aan bij Maurits, want ik wilde de zweethut in. Als je mijn vorige epistel tot je hebt genomen weet je dat ik fysiek niet helemaal jovelnootje was. Sterker nog ik was net 2 weken ziek geweest en het zat nog steeds op mijn longen. Waarschijnlijk werkten mijn hersenen ook net een tandje minder lekker, want wie gaat er nou met zijn kadaver in een zweethut als het op je longen zit. Waarom niet gewoon een workshop kantklossen?
Voor iedereen die nog nooit een zweethut ondergaan heeft even een stukje control c/control v actie. Een zweethutceremonie is een sjamanistische ceremonie. Dit betekent dat je gedurende de ceremonie de alledaagse werkelijkheid loslaat om beter contact te kunnen maken met symbolische elementen. De zweethut vertegenwoordigt hierbij de baarmoeder van moeder Aarde en symboliseert het vrouwelijke. Het vuur en de stenen vertegenwoordigen het mannelijke. De meeste zweethutceremonies vinden plaats in vier ronden waarbij elke ronde een windrichting vertegenwoordigt. Dat dus.
Hoe het verder werkt, hoe de zweethut eruit ziet, waar het ingezet wordt etcetera mag een cursus zelfstudie worden. Nu mijn ervaring. This is not my first zweethut rodeo. Ik heb er al meerdere gedaan bij Maurizio (zijn Italiaanse persona). Maar jeeeez Louise, deze klapt hard op mijn poffertje. Terug naar het begin. We worden allemaal gereinigd voor we de hut in gaan. Je hebt een handdoek om. Hier kan je op zitten. Je kan hem omhouden. Of je gaat erop liggen. Of je doet hem af. Iets met vrije keuzes. We gaan met 25 man de hut in. En als je dan denkt nou dat zal een flinke hut zijn, dan kom je bedrogen uit. Het is bil aan bil, bal aan bal. En nu nog niet bezweet en onder de natte drek van de aarde. Dat volgt nog.
Ronde 1. Ik ben duizelig en benauwd. Dit heb ik nog niet eerder ervaren in een zweethut. Maar hé, ik was ook nog niet eerder ziek voor ik erin ging. Mijn mind begint al te schreeuwen. Ik wil eruit. IK WIL ERUIT! Maurits legt vooraf uit dat we zo gewend zijn in het Westen om van ongemak weg te bewegen en direct comfort op te zoeken. We verdoven, we bewegen weg. Wordt het zwaar dan zetten we de joker in. Maar niet voor mij. Opbokken met die joker. Ik wil het beest in de ogen aankijken. Ik wil ermee zijn, in overgave zijn met wat is. Het is extreem ongemakkelijk, maar niet meer dan dat. Ik voel wel dat ik moet gaan liggen. Mijn lijf toont de weg door een grens te trekken. Ik blijf. Maar ik moet echt liggen op de koude, natte, Ijsselse grond in Wijhe. Na deze ronde is er een sharing. Ik durf te vragen om hulp. Ik durf te uiten. Ik durf een andere ervaring aan te gaan met mannen. Iets wat voor mij niet persé een gegeven is. Er zat nooit echt balans in mijn mannelijke relaties. Ook hierin kijk ik graag aan en ga ik voor een nieuwe weg. Mijn verzoek wordt gehoord. Er wordt ruimte gemaakt die er amper is. Dit betekent dat andere mannen comfort opofferen om het mij meer comfortabel te maken. Als dat geen nieuw pad is! Een nieuw breinpaadje vindt zijn weg. Ik word ondersteund door mannen wanneer ik om hulp vraag.
Ronde 2. Ik lig bij P op schoot met mijn hoofd. Even liggen betekent overigens niet dat er genoeg ruimte is om op jezelf of met jezelf te liggen. Ik ken P al vanuit een eerdere cursus en hij is sowieso mijn mattie. Nieuwe fonkelende rode stenen worden binnen gedragen. De deur gaat weer dicht en de warmte en het donker nemen het weer over van de koelte en het licht wat zojuist nog door de hut heen ging. Het wordt weer intens warm en het zweet komt vanuit mij naar buiten en van buiten op mij. En dan heb ik het niet over van buiten de hut, maar van anderen. Het wordt één grote liefdesdans van zweet, waarbij eventuele schaamte en ongemak zo mee de aarde in genomen worden. Ze slokt het met liefde op en draagt ons.
Wij zitten daar. 25 broeders. Ieder met zijn eigen ongemak en verhaal. Verbonden via gezamenlijke liederen die luidkeels en soms op fluistertoon zijn weg vinden via de lucht naar buiten toe. Ik ben de dag erna zelf toehoorder van deze liederen die dan mijn oren weten te vinden en dat tovert een lach op mijn gezicht. Van herkenning, van erkenning. Van iets oud, wat al eerder ervaren is. In tijden voor deze tijd. Wat een prachtig ritueel is dit toch.
Na ronde 2 merk ik dat P het zelf moeilijk heeft en ik bied aan om weer te gaan zitten, zodat hij kan gaan liggen. In ronde 3 en 4 lig ik weer. Ik ben nog nooit in een zweethut geweest waar zo veel mensen zijn gaan liggen. En geloof me, er is geen ruimte voor gêne als je daar in je blote pielemuis en met je wollige aars op de grond half tegen of op iemand ligt. Het doet er allemaal niet toe. De zweethut dwingt je tot lessen in overgave en anders ga je er maar uit. Dat mag natuurlijk ook.
Ronde 4 is geweest. Iedereen mag de hut uit. Dit gaat in principe op volgorde. Ik voel dat ik wil blijven liggen en geef dit dan ook aan. Ik heb hier nog iets te doen. Ik blijf in de “baarmoeder” liggen. Ik ga terug naar mijn begin toen ik als blij jongetje figuurlijk hard op de aarde landde tijdens mijn geboorte. Ik voel, net zoals ik dat tijdens een ademsessie bij mijn ademcoach opleiding gevoeld heb, dat dit maar een verhaal is. Het is mijn verhaal, maar toch maar een verhaal. Ik maak er verbinding mee en voel dat blije mannetje weer wat ik toen was, daar in mijn eentje overblijvend in de hut. Een glimlach vult mijn gezicht en ontroering vult mijn lijf.
Herboren kruip ik uit de baarmoeder naar het licht toe en voel ik het blije jongetje wat helemaal onder de bagger, met het zand in zijn bilnaad en met stralende ogen de wereld in kijkt!
1 comment
Prachtig!