Vorig jaar was ik ook bij het Mannenkracht festival, dus ik voelde de spreekwoordelijke bui wel hangen voor wat betreft wat fysiek entertainment in de vroege morgen. En ja hoor, ik ging door voor de koelkast. In de ochtend om 7 uur stipt worden we uit ons bed getrommeld. Sportkleding aan en binnen vijf minuten melden op het grote veld is de opdracht.
Squats, opdrukken en nog meer fysieks om het zweet alvast te laten parelen. Maar dit is slechts het voorafje voor het sappige hoofdgerecht wat nog op het menu staat. We vormen 6 teams en nemen dikke touwen mee. De N-weg over met alle teams tegelijk, door het nog grotendeels slapende dorpje Wijhe. Zij wel. We wisselen hardlopen af met gewoon lopen. Hoewel het hardlopen de overhand heeft op de weegschaal. Al hardlopend gaan we de weg omhoog naar een fietspad en geeft de mist die over het land en de IJssel hangt dezelfde kleur af als de lucht. Grijs. Het heeft wel iets mystieks en spiritueels om zo met ruim 100 mannen in complete stilte in een grijs decor langs de IJssel ons voort te bewegen.
We weten niet wat ons te wachten staat daar verderop op een grasveld op ongeveer 100 meter van de IJssel. We doen verschillende teamcompetities en sluiten af met de al eerder genoemde touwen die we met ons meedragen. Je hoeft geen raketgeleerde te zijn om te raden wat we gaan doen. Inderdaad. Touwtrekken. Team tegen team. Het gaat er kneiterhard aan toe. We trekken als team. 1,2,3 pull. 1,2,3 pull. Het dikke touw schuurt langs mijn handen en trekt mijn vel los. Het doet me niks. Ik trek zo hard aan het touw dat ik bijna een andere dimensie binnen stap. Wanneer we dan als groep winnen komt de krijger in mij naar boven. Mijn innerlijke vuur brandt in vuurrode kleurschakeringen. Het komt door alle poriën en mijn ogen naar buiten en ik loop als een warrior naar voren. Ik schreeuw uit volle kracht naar het andere team en sla loeihard op mijn borst.
Om al dat vuur te blussen volgt er een klein afkoelmomentje. In stilte. Met alle medebroeders die zojuist allemaal all-in zijn gegaan. Ik kleed me volledig uit en zo meerdere mannen met mij. We lopen als één man met ieder een andere ervaring het water in van de IJssel. Mijn voeten raken de zanderige bodem als ik de eerste stappen in het koele water zet. Ik stap op een steen. En nog een. Ik besluit er rustig in te duiken en het heerlijke water omsluit mij. Ze vangt me op en spoelt af wat afgespoeld moet worden. Ik laat achter wat mij niet meer dient.
We komen uit het water en kunnen kiezen om terug te rennen of als het ware door de bezemwagen achterin meegenomen te worden. Ik wil zeker de wielerterm de rode lantaarn niet zijn en ik besluit te rennen, ondanks dat mijn lichaam reageert. Ik heb behoorlijk pijn in mijn rechterknie. But I have been here before. Dit leidt me terug naar de zweethut van gisteren. Wanneer het moeilijk wordt zetten we de joker in. Maar nee. Ook vandaag niet. Ik ben ermee en ren deze warrior xxl uit met longen die in de fik staan door de nog steeds aanwezige benauwdheid. Ik. Ren. Hem. Uit. Joe. Fucking. Joe. We finishen op locatie en ik ben een blij ventje. Met een pijnlijke knie. Maar ook die gaat weer weg en de plek waar ik geweest ben, waar het ongemak de grens van gemak overging, neemt niemand me meer af.
Nu is ie rond toch? Nou niet helemaal. Want het krijger gedeelte uit de titel heeft ruimte gekregen, maar het stuk over grenzen en behoeften nog niet. Ik spoel een stuk vooruit naar halverwege de middag waar dit verhaaltje weer verder gaat.
We splitsen op in groepen voor een sharing circle, waarbij je gaat staan bij de begeleider waar je je tot aangetrokken voelt in het moment. Ik ga staan bij Rob. 1 van de mede oprichters van Mannenkracht. Hij legt de richtlijnen van de sharing uit en we krijgen ieder vijf minuten om te delen, terwijl de rest alleen maar luistert. Geen vragen, geen adviezen. Noppes, nada. We hebben eerst een oefening in drietallen. De andere twee mannen gaan jou aanraken en er wordt aangegeven hoe dat er ongeveer uit hoort te zien. Er gebeuren in deze ogenschijnlijk simpele oefening een paar hele mooie, subtiele dingen die ik waarneem en die van grote waarde zijn voor mij. De eerste is dat ik kan ontspannen in en genieten van de aanrakingen van andere mannen. Van een man überhaupt. En het tweede is dat ik in het moment mijn behoefte voel, er ruimte aan geef en deze behoefte vervolgens uitspreek. In dit geval had ik de behoefte dat mijn schouders gemasseerd werden en dat werd dan ook gedaan. Uiteraard gaat dit ook over wat de ander kan geven en daarin ook kan aangeven wanneer hij dit niet kan doen. Het aangeven van grenzen kan ik tegenwoordig goed, maar dit voelt echt als een stap verder. Niet alleen aangeven wat ik niet wil, maar wat ik wel wil. En belangrijker nog dit echt voelen! Major fucking change voor mij!
Vervolgens gaat de lift nog een verdieping hoger. We hebben na de sharing circle een ademceremonie met alle deelnemers. Ik schreeuw, ik voel mijn mijn kracht en er gebeurt verder weinig wat ik niet al eerder meegemaakt heb tijdens andere ademsessies. Behalve erna. Dat zal wel zijn wat ze bedoelen met save the best for last. Iedereen danst namelijk en knuffelt elkaar. Ik voel die behoefte niet. Wat ik wel voel is dat ik stil wil staan en om me heen wil kijken terwijl ik mijn handen op mijn hart heb. Dit deel ik later ook tijdens de sharing. Mijn behoeften volgen voelt niet eng meer, maar rustig. Het voelen, het uitspreken. Volkomen rustig. Wat een verandering. De krijger kent zijn grenzen en zijn kracht en voelt zijn behoeften. En leeft deze. En ik ben die krijger!