Mannenkracht festival was alweer vorig jaar, maar dit verhaal moest rijpen als een goede wijn. Althans ik moest rijpen als vader en als man. Er mocht verdieping komen zodat de cirkel rond kon worden en het juiste moment daar zou zijn. En laat dat precies nu zijn. Waarom dat dan nu is, lees je aan het einde. Iets met spanning opbouwen. Dit is een verhaal over mijn dochters Maya en Veda en mijn vrouw Nanon. Het is eigenlijk geen verhaal over maar voor hun. Van mij voor jullie.
Eerst een stap terug in de tijd. Naar dag 2 van het Mannenkracht festival. In de middag kan er weer gekozen worden uit verschillende workshops. Ik weet het wel. Spoken word in combinatie met ademwerk van Nick Waelbers (alias indenaamvan op Instagram). Sowieso is hij een fijne man met humor en weet hij met zijn woorden te raken. En ik hou van de kracht van taal of dat nu gesproken, geschreven of een combinatie daarvan is.
We krijgen een korte uitleg over het vormgeven van een spoken word. Het beschrijven van kleuren, geuren, het visueel en voelbaar maken. Maar wat is techniek zonder gevoel. Zoals Nick aangeeft gaat het er niet over wat je schrijft maar vanuit welke plek het komt. Wanneer het vanuit je hart komt, kan het eigenlijk niet anders dan raken. Dan hoef je niet allemaal moeilijke rijmelarijtjes te doen. We doen korte ademhalingsoefeningen en beginnen dan aan de eerste spoken word. Gewoon eentje over je ontbijt beschrijven via je zintuigen.
Smoothies for days!
We worden vervolgens meegenomen in een begeleide meditatie in combinatie met de verbonden ademhaling al liggend op de grond in de yurt. Nick vraagt ons naar een mooie plek te gaan en nog voor hij zegt dat we aan onze geliefden mogen denken zie ik een beeld voor mijn geestesoog waarbij ik Maya en Veda zie rennen over het strand. Dan zie ik Nanon staan op het strand al kijkend naar onze dochters. Er gebeurt veel terwijl ik daar op de grond lig en er zachte tranen komen. Tevens is er een tweestrijd in mezelf. Die gaat over vrijheid in tijd voor mezelf en tijd voor mijn gezin. Ik wil hier liefde in laten stromen. Dat hoor je in de volgende spoken word die we schreven na deze begeleide meditatie.
Mijn gezin
Nadat ik hem geschreven heb lees ik hem terug en komt mijn innerlijke criticus binnen wandelen en opent direct het vuur. Jij kan toch zo goed schrijven? Dit flowt helemaal niet lekker. Dit raakt helemaal het gevoel niet aan wat je had. Waar zijn die mooie woorden dan?
Ik besluit er nog één te schrijven waarin ik dat innerlijke proces plus mijn visioen probeer te vatten.
De innerlijke criticus
Ieder op zijn beurt draagt zijn spoken word voor. Wat een helden zitten er hier. Dikke shout-out naar deze mannen. In volle openheid gaat het over ieder zijn (diepste) zielenroerselen. Geen onderwerp wordt geschuwd. Ben meermaals ontroerd door alle kwetsbaarheid en openheid die vanuit deze mannen komt. Ook ik deel beide spoken words en het proces van de criticus. Terwijl ik “mijn gezin” voordraag krijg ik toch het gevoel en bijbehorende tranen en ik weet op dat moment dat het vanuit de plek geschreven is waar een spoken word vandaan mag komen.
Nick vraagt aan ons of we deze ten overstaan van alle mannen tijdens het avondprogramma op het podium voor willen dragen. Ik besluit in het moment om dat niet te doen. Fast forward naar de avond. Iedereen die deelgenomen heeft aan het spoken word wordt op het podium geroepen. En de mannen die voor willen dragen mogen hun spoken word ten gehore brengen. Ik zie ineens mannen naar voren stappen die eigenlijk niet voor zouden dragen en ineens gaat toch iedereen. Iets met een schaap en een dam. Daar sta ik dan met mijn poffertjeskop voor een man of 100. Ik sta daar. In rust. Ik neem mijn tijd. En ik denk er ook nog aan om het applaus, al is het schoorvoetend, aan te nemen.
De bovenstaande zin voelt eigenlijk als een mooie afronding, maar het wordt hem toch niet. Want de oplettende lezer weet dat ik nog terug zou komen waarom ik nu wel een blog kan schrijven. Waarom het rijpingsproces nu compleet is. De afgelopen twee weken, werd eerst ik ziek, toen Veda en toen Maya. Maya en Veda met hoge koorts, hoesten en snothopen waar je een huis van kan bouwen. Nachten waarbij we om de anderhalf uur wakker waren, terwijl onze dochters jammerden en huilden. De vrijheid en tijd waar ik, misschien meer dan bovengemiddeld, als mens behoefte aan heb werd nu helemaal aan banden gelegd, maar dan nog eens met een slaaptekort waar ik zelfs tijdens mijn jeugdige partyleven niet jaloers op zou zijn. Normaal kan ik dan heel erg gaan bokken en een chagrijnige man met een kort lontje worden. Mezelf afzonderen. In mezelf keren. Dat gebeurde nu niet. Ik stond in het oog van de vulkaan. Ik stond er en was aanwezig. En vooral dat laatste is iets wat geshift is. Echt aanwezig zijn. Dus niet alleen mijn kadaver. In verbinding zijn met mijn gezin, van ze genieten en accepteren wat is. Het universum had me geen grotere overgang en cadeau kunnen geven. Oud en Nieuw. Van Oud naar Nieuw. Hoe toepasselijk.
p.s. Ik ben verre van perfect en vlieg nog steeds wel eens uit de bocht, ben wel mens 😉