In elke poes schuilt een leeuw. (MKF 2024 dag 1/deel1)

Mannenkracht 2024. Ik probeerde er nog als een klein poesje onderuit te komen. Miauw. Ik wilde mijn kaartje verkopen. Mannen waaraan ik dacht appte ik. Binnen mijn netwerk zette ik het uit. Mijn excuus was dat het nu zo druk was in mijn leven. Met Veda die nu net drie maanden is. Maya die bijna drie is. Huishouden, baan, relatie, fietsen naar werk en nog meer lulkoek. Niet eens tijd om ff rustig te kakken. Das dan wel weer echt waar. Er komt altijd iemand op schoot zitten of even kijken. Schijnt dat je kind dan goed gehecht is. Altijd bij je willen zijn. Ik heb andere hobby’s dan in een ander zijn poeplucht zitten. Die gehechtheid neemt blijkbaar af als je reukorgaan zich ontwikkeld. Maar goed terug naar Mannenkracht.

Mijn kaartje kreeg ik mooi niet verkocht. Waarom ik dan net ziek moest zijn en me 60% voelde toen ik erheen ging voelde wel als een dikke middelvinger. Maar blijkbaar moest ik hier dan toch bij zijn en ook in deze staat. Je krijgt niet altijd wat je verdient, wel wat je nodig hebt.

Vrijdag. Dag 1. In de auto op weg naar het festival. Mijn geloof is dat er altijd signalen zijn op je pad. Signs from the universe. Als je die magie ontdekt wordt het leven wat mij betreft een stuk leuker. Ook deze weg lag weer bezaaid (letterlijk en figuurlijk) met signalen en honderden witte veertjes. Google maar wat dat zou kunnen betekenen. Of niet en hou het lekker rationeel. Een bord onderweg in een stuk natuur toont mij de naam: Nieuwland. Een nieuw stuk land ontdekken in mijn innerlijke natuur is wat ik ervan maak. Het is prachtig weer en ik geniet van de weg.

Bij aankomst zet ik mijn tent op en lach ik wat met de mannen om me heen. Om 11 uur komen we samen met ruim 100 mannen onder de grote tent. Jeroen (van Mannenkracht) deelt een verhaal over iemand in een gevangenis. Met als metafoor de boodschap waar je jezelf gevangen zet. En hoe je jezelf ontketent. Ondertussen klettert de regen op het tentdoek en verandert het om ons heen in een blubber bende. De natuur zet extra kracht bij door knetterend onweer te geven. Je ziet mannen kijken. Voelen. Begrijpen.

Na Jeroen zijn verhaal hebben we met twee mede mannen een sharing circle, over waar je jezelf in jouw leven gevangen zet. Bij mij gaat dit over spreken voor groepen (belangrijk onderdeel in mijn werk) en het staan in mijn kracht. Om mezelf direct te ontketenen besluit ik eerst te gaan staan wanneer ik dit vertel. Ik ga zitten en geef aan dat ik weer het blije en onbevangen jongetje wil zijn, wat ik weet dat ik in de basis ben. De andere mannen delen ook en raken mij met hun directe, rauwe openheid. Het zijn verhalen die flink binnen komen. Door herkenning, maar ook van verbazing. Het bijzondere is dat je elkaar niet kent, maar direct op een laag communiceert waar ik persoonlijk niet met iedere vriend heen ga. Dat begint goed.

Dan worden we fysiek. Eerst 1 op 1. Wellicht haal ik nu dagen door elkaar en is het volgende wel op dag 2 gebeurd. Lekker belangrijk ook. We doen namelijk twee oefeningen. Je doet deze oefeningen samen met een andere man. Je squat en springt dan zo hard als je kan omhoog. De ander houd je dan steeds tegen/duwt je naar beneden als je omhoog springt. De volgende oefening doe je hetzelfde, alleen dan pakt hij je onder je oksels en geeft je nog een slinger verder omhoog. Hier is de boodschap dat het makkelijk is om iemand vanuit angst, onzekerheid of een andere plek naar beneden te halen, maar dat je ook andere mannen (of vrouwen) kan “upliften”. Hoe anders zou de wereld er dan uit zien. Het fijne is dat ik dit uit mezelf dit weekend doe zonder over bovenstaande na te denken. Ik zeg een andere man dat ik hem echt een multi talent vind. Hij bespeelt de handpan, geeft adem sessies, doet mannenwerk en is gewoon echt een fijne vent. De plek van waaruit ik dit aan hem geef is een plek zonder jaloezie. Een plek waar iedereen talenten heeft en dit de zijne zijn en helemaal van hem. Ik hoef dat niet te zijn, ik hoef dat niet te doen. Ik kan hem gewoon eren voor wat hij geeft aan de wereld en wie hij is. Het voelt heel rustig van binnen wanneer ik dit doe.

Dan wordt het fysieke een teamverband ding. We worstelen tegen elkaar. Teams tegen elkaar op een bedachte brug tussen twee dikke touwen. This is Sparta! Ik schreeuw vanuit mijn oerkracht en ga er vol voor. Teams van ruim 30 mannen die vol op elkaar in klappen. De lucht wordt uit mijn longen gedrukt, mijn teennagel klapt dubbel, elleboog vol op mijn kop, tand door mijn lip. Ik leef. Ik geef alles. Mijn lijf is krachtig. Ik ben krachtig.

Nu doe ik natuurlijk wel heel cool, maar wanneer ik heel eerlijk ben, een stapje terug doe en wat dieper graaf dan is één van de redenen dat ik niet wilde gaan al die fysieke dingen. Kan ik dat wel, hou ik het wel vol. Ik ben toch peace, love. Lala lala la la la la laaaaa. Make love, not war. En nu voel ik weer dat dit fysieke precies is wat ik nodig heb. Vol elkaar uitdagen, grenzen opzoeken en verleggen. En elkaar daarna een dikke knuffel geven of high five. Gelukkig. Kan ik mijn grote, ijzeren cojones in het broekie laten. (Lees: 43 jarige lange hangballen). Het gaat hier niet over elkaar afbreken en pijn doen. Al kan dat laatste wel gebeuren. Het is in ieder geval niet de intentie.

Het kleine poesje wat ik in paragraaf 1 beschreef heeft manen gekregen. Hij is veranderd in een leeuw. Deze leeuw, die eerst gevangen en geketend zat, staat nu op zijn rots. Hij brult en laat zijn kracht zien wanneer het nodig is. Een unieke kracht. Vanuit een kalme plek, waarbij er ook ruimte is voor andere leeuwen om op hun eigen rots te staan. One tribe, different talents. But all talented! Roar!