30-9: Zuidlaren – Rolde (18 km)
Goedemorgen! Ik word wakker in the mansion. Wat volgt is een heerlijk ontbijt samen met mister Aegon uit de vorige episode. Dan speelt de eigenaar als toetje nog even op zijn trekzak. Dat klinkt ranziger dan het is. Het is een muziekinstrument wat op een accordeon lijkt. Google het verschil maar als je zin hebt. Lekker gekozen naam in ieder geval. Kan iets met mijn zieke geest te maken hebben hoor. Met de tonen van de trekzak nog in mijn oren ga ik de weg weer op. Ik loop al vrij snel op het terrein van een enorm ruim opgezette kliniek gericht op psychiatrische hulpverlening, genaamd Dennenoord. Dit was ooit een krankzinnigengesticht opgezet als een zelfvoorzienend dorp in een landschappelijk ingericht park. Lekkere zin. Langs de weg staan bordjes met prachtige en diepe teksten.
Ik loop op een gegeven moment drie dames tegen het lijf. Ik bied aan om een foto van hun te maken en zij maken er een paar van mij. Op een hekje, uitkijkend op het groen. Een gammel hekje. Vandaar de schaterlach op mijn gezicht. Ik loop een hele tijd met ze op, aangezien ze hetzelfde tempo aanhouden. We kletsen eigenlijk amper en dat vind ik ook prima. Dan begint het te regenen. En dat stopt ook niet meer voor de komende tweeënhalf uur. Hebben mijn achterlijk dure regenjas en dito waterdichte schoenen toch zin. Mijn regenbroek van de hema fungeert overigens helemaal prima hoor. Al is het wel een hobbezak en zou er nog iemand bijpassen. Ach ja met dit type weer kom je toch niemand tegen en modeshows lopen was sowieso al geen ambitie. Op een gegeven moment ben ik in de regen lekker foto’s aan het maken en verlies ik de dames uit het oog op de Gasterse duinen. Ik zie in dit stuifuingebied mooie plassen, bomen en hunebedden. Ik vervolg mijn route en kom via het dorpje Gasteren op het Ballooërveld uit. Dit veld is het grootste restant ‘woeste heide’ in Drenthe. Dit is nooit bebost dankzij de functie als militair oefenterrein. Sinds 1984 onderhouden 400 Drentse heideschapen dit gebied. Kijk eens even hoe ik je meeneem en gids door dit natuurschoon. Als een volleerde reisleider, maar dan zonder het geklaag aan mijn hoofd. Toch lekker. In de verte ligt de toren van Rolde als een baken voor me. Op het Ballooërveld loop ik heel wat kilometers door het mulle zand met volle bak regen. Er is letterlijk niemand om me heen en ik schreeuw even uit volle borst. Niks. Echt helemaal niks. Tegen de tijd dat ik het asfalt van Rolde bereik ben ik aardig afgedraaid.
Op zoek naar mijn vrienden-op-de-fiets-slaapplaats. Ik kom bij een dame thuis en we drinken een kopje thee. We kletsen over haar man die ziek is. Was vroeger een hele energieke man en wil nu helemaal niks meer. Hij is niet meer vooruit en achteruit te krijgen. Hij zit in een verzorgingshuis waar hij alleen maar tv kijkt. Ze hebben een deel van het vrijstaande huis waarin ze woont samen gebouwd en ontworpen. Ik zie in haar gezicht hoe zwaar ze het hiermee heeft en wat het haar doet. Ze is hier een tijd in mee gegaan totdat ze dat niet meer kon. Toen is ze alleen dingen gaan doen. Ze fietst lange stukken in haar eentje nu naar bijvoorbeeld haar kinderen toe. Ik ga lekker douchen en ze tipt me over een Sri-Lankaans, of is het Sri-Lankees, of geen van beide, restaurant. Ik krijg een kortingsbon in mijn handen geduwd, maar zoals ik al vermoed is dat alleen voor afhalen. Maakt het zitten in het restaurant, een cobra biertje drinken en een super lekkere curry met allerlei shizl erbij naar binnen werken niet lastiger overigens. Wat is dit freaking lekker zeg. Het metalen gevangenisbord waar het op geserveerd wordt, voelt wat thug-life en behoeft wat verbetering, maar verder perfect. Ik duik mijn bed in. De dag erna is terugreis dag. Dit omdat ik de dag daarna een sollicitatie heb in Amsterdam. Even fast forward. Die gaat goed. Dit was deel 3 van mijn innerlijk kompas. Tevens het laatste deel dus van deze drietrapsraket. Geen zorgen voor de Pieterpad liefhebbers. Er komt meer. Enjoy the ride!