Asjemenou, Fris op de fiets wordt Fris op de voet. Lekker verhaal weer met mijn websitenaam dan. Ach ja daar stap ik dan maar overheen. Zag je hem even de referentie naar het lopen. Hoppa zo los uit de pols. In plaats van hak (ik doe het weer) op de tak te gaan, ga ik het nu chronologisch en op datum doen. Komt ie dan hè. Oh ja goed om te weten. Ik ben ongetraind. In het grote afstanden wandelen en daarnaast 15 kilo op mijn rug meezeulen. 15 KILO, 15! Daarover later meer.
26-9: Leidschendam – Pieterburen
Daar ga ik dan. Ik vertrek laat, omdat ik merk dat ik eerst een grote interne heuvel over moet om weg te kunnen gaan. Ik kom erachter dat ik me te veel vastklamp aan ideeën die er in mijn leven ontstaan zoals het fietsen en het hele Pieterpad in één keer doen. Omdat ik me er zo aan vast houd schiet ik in de verstarring en sta ik niet open voor het spontane. Nu vraag je je wellicht af, of niet, waar zit je nu zo star in dan. Nou ik heb gesolliciteerd op een baan en ik word direct de dag erna (dat is vandaag) uitgenodigd voor een gesprek over een week. Dat wil ik eigenlijk afwijzen, omdat ik me dus voorgenomen heb dat ik het Pieterpad zonder onderbreking in één keer moet doen. Zo werkt de flow in het leven niet. Komt gewoon neer op de spontaniteit verkrachten. Deze starheid heb ik ook al gezien in mijn fietsreis en me niet openstellen voor de liefde. En daar bloedt mijn hart nog steeds van. Iedere dag opnieuw. Ik heb de overtuiging dat ik moet doorzetten als ik eraan begonnen ben en dat ik niet halverwege mag onderbreken. Ik heb een idee waarin ik zo verstrikt raak, waardoor ik de waarde van het idee en iedereen om me heen uit het oog verlies. Met dit besef besluit ik om te gaan en de komende dagen te voelen wat ik wil. Te luisteren naar mijn innerlijke kompas.
De reis naar Pieterburen gaat helemaal voorspoedig. Ik ken Pieterburen alleen maar van de zeehonden. Het is een toeristisch dorpje van niks. Goed om te weten (tevens een tip), is dat ik elke avond ga overnachten via vrienden op de fiets. Ja, dit is ook voor wandelaars. Ik hoor je al denken. Had ook vrienden op de voet kunnen heten. Lijkt mijn website wel. Je betaalt hier € 8,- contributie per jaar voor. Je krijgt dan de beschikking over 6000 particuliere adressen in Nederland waar je voor € 20,- inclusief toeristenbelasting en ontbijt kunt overnachten. El cheapo, of niet dan. De eerste avond kom ik terecht bij de koningin van Pieterburen. De markante dame (politiek correct omschreven) die opendoet zou ik niet omschrijven als de koningin van Pieterburen, maar meer van het rariteitenkabinet. Maar ik hou er wel van. Een hoog man-bijt-hond gehalte. De inrichting van haar woning is bizar en vol. Je kan voor een verkleedpartij in ieder geval bij haar terecht. Pruiken, kleding, bedenk het maar. Een krat bier erbij en het is feest denk ik. Ik heb een kamer boven. Ik mag heerlijk slapen in mijn roze prinsessen bed. Wanneer ik mijn ogen dichtdoe verlies ik mijn muiltje. Maar goed voor ik dat doe loop ik een rondje door het dorp. Ik drink een biertje en eet een pizza bij een restaurant en geniet van mijn eigen gezelschap en de korte gesprekjes en grappen die ik met mensen om me heen maak. Tijdens het lopen besef ik me hoe stil het is. De stilte is oorverdovend, wat een rust. Bij de koningin thuis slapen twee oudere stellen uit Boskoop. Die kom ik de drie dagen erop iedere dag een paar keer tegen. Super gezellig.
27-9: Pieterburen – Winsum (12 km)
Wanneer je van wijdse vergezichten, rust en stilte houdt dan raad ik je deze en de volgende etappe aan. Alleen maar boerderijen en weilanden. Omdat ik een echte daredevil ben, boek ik mijn volgende slaapplaats op de dag zelf. Deze dag is qua afstand prima te doen. Wanneer ik in Winsum aan kom ga ik naar mijn slaapplek. De vrouw doet een beetje streng en nors. Ik trek mezelf er niet veel van aan en in het kader van een brutaal mens heeft de halve wereld en nee is ook een antwoord, vraag ik haar of ik gebruik mag maken van haar keuken om te koken. Nee is dan ook het antwoord. Kan ik dan mee eten tegen een vergoeding? Dat weet ik nog niet. Laat ik nog weten. Okeeeeeeeee. Ik laat het helemaal los, het zal wel loslopen. Later zegt ze dat het oké is. Ik merk dat ik van binnen zitten onrustig word en ik loop een flink stuk door het dorp, wat prachtig blijkt te zijn. Molens, prachtige authentieke huizen. Geen dertien in een dozijn bouwsels. Doe ook gelijk boodschappen voor mijn lunch de dag erna.
Om half zeven sluit ik aan bij het avondeten. Ze heeft heerlijk uitgebreid en vegetarisch gekookt. We zitten buiten in de tuin met z’n drieën en al snel komen de gesprekken op gang. Uitgebreide en diepere gesprekken. Over het leven, de aarde, het milieu, werk, scheiden, kinderen (opvoeden), familie en de liefde. Over dat laatste onderwerp geeft zij aan (waar haar man bij zit) dat liefde voor haar tevreden zijn is. Ze is al 25 jaar tevreden. Ze was niet knetterverliefd op hem geeft ze aan, helemaal niet verliefd zelfs. Ze wilden allebei een praktijk beginnnen en vanuit die gezamenlijke interesse is hun relatie begonnen. Die knetterverliefde gevoelens heeft ze wel ervaren, maar nooit voor haar huidige man. Fuck no, hier ben ik het zo niet mee eens. Dit voelt voor mij toch echt anders. Ik ben tevreden met de vegetarische maaltijd, mijn wandelschoenen. Met een clean-wipe op het toilet. Tevreden zijn is belangrijk hoor begrijp me niet verkeerd, maar dat is niet de basis om een relatie te starten naar mijn bescheiden mening. Want waar ga je dan voor? Veiligheid? Zekerheid? Gemak? Mijn vraag is dan waar is de liefde, de lust, de passie, de knetterende intimiteit, de woeste ongeremde aantrekkingskracht. Waar is de polariteit die het spannend en altijd anders en intens houdt? En wat ik vooral bijzonder vind is dat je dan nog terug kan, nadat je dat wel ervaren hebt. Dat je genoegen neemt met minder liefde en passie, terwijl je weet dat het bestaat en hoe dat is. Voelt als nee zeggen tegen het leven en jezelf. Jezelf minder belangrijk maken en vinden dan wat je eigenlijk waard bent. Voor mij voelt dat wat zij hebben gezapig, lekker als broer en zus samenleven. En tuurlijk wil je ook wel eens lekker tv kijken onder een dekentje op de bank met een theetje of een goed glas wijn. Kaarsjes aan. Maar ik ben geen geranium die vanuit de vensterbank alleen nog maar naar buiten kijkt hoe het leven buiten geleefd wordt, terwijl ik met mijn zuignap op de bank vastgekleefd zit mijn zitvlees al vernaggelend. Ik wil ook buiten spelen. Naar het bos en naar het strand. In de natuur zijn en de elementen voelen. Het leven en de geuren opsnuiven. Elkaar zoenen terwijl de zon op je bolletje schijnt of terwijl je elkaar knuffelt in de zeikregen. Vanuit liefde ga je ook voor een veilige en zekere basis met gemak en comfort, van waaruit je verder bouwt en dromen neerzet. Liefde is risico’s nemen, de stap durven zetten naar het grote onbekende waar je diep van binnen naar verlangt en wat je ten diepste bent. Een wezen van liefde. Kies je met hart en ziel of vanuit je hoofd? Durf je kwetsbaar en open te zijn, no matter what? Ook al ben je doodsbang om (weer) gekwetst of teleurgesteld te worden. Of blijf je je hart afschermen en stap je ergens in wat alleen maar veilig is en niet gestoeld is op de openheid van je hart? Durf je te kiezen voor de liefde? Of kies je voor die veilige partner, terwijl je eigen interne kaarsje langzaam uit gaat? Wie hou je dan voor de gek? Geeft die veiligheid liefdevolle voldoening voor de tijd die komen gaat? Dat soort interne gesprekken voer ik dus met mezelf en die schrijf ik dan vervolgens op. Nu ben ik vooral tevreden dat ik morgen de tijd en ruimte heb om weer te gaan wandelen. Uiteraard met een open hart vol liefde ? ❤️ En ja ook regelmatig bang, angstig en op zoek naar bevestiging. Nu hoop ik dat je tevreden bent met deel 1. Deel 2 volgt nog. En wellicht deel 3. Enjoy the ride.
