De hats-hats-hats-hats-mul-mul-mul-multiklapperrrrr…. 24 kilometer op de dag agenda. De kuitenkraker, achillespeesstomper, de heupenbeuker. Maar we zijn geen pussy’s dus hatseflats de regen in met onze poezelige aarsjes. Ik heb bagger geslapen, zoals altijd naast iemand anders en in een andere omgeving. Jesse lag heerlijk te slapen en te praten in haar slaap naast me. Iets over een vakantie. Geen idee. Maar misschien kan je me in slaap lullen? Nee? Niet? Alsjeblieft?
22-10: Schoonloo – Sleen (24 km)
Het ontbijt is lekker en uitgebreid. We eten ons buikje rond als echte smikkelbeertjes en zoals eerder genoemd, tijd voor regenjassen. In het hele land is het kont weer. Wij hebben echter een half uurtje regen en verder prachtig weer de hele dag. Zelfs het zonnetje koekeloert af en toe naar ons. In het kader van niet voorbereiden is lekker spontaan, komen we er vandaag achter dat er onderweg nergens een supermarkt of eetgelegenheid is op de route. Gelukkig hebben we allebei wat etenswaren in onze tas gepropt en hier redden we het de hele dag mee. Geen dorpjes maar natuur op onze route. Echt vervelend. We zien koeien, paarden, schapen, Schotse hooglanders. Paddestoelen in alle soorten, kleuren en maten. Wat een geuren en kleuren in het bos.
Ik heb onrust in me. Dat heeft verschillende redenen. Ik kom er in een klein voorbeeld met Jesse achter dat ik me altijd afhankelijk maak van een vrouw. Dat ik voor haar denk en bij haar invoel. Naar haar toe beweeg. Dat besef maakt me verdrietig. Zo gaat het echt mijn hele leven al. Natural born pleaser. Present sergeant! Door dat invoelen geef ik mijn kracht en energie weg. Hierdoor ken ik mezelf gewoon niet goed en weet ik niet wat ik wil in het leven. En als ik het dan denk te weten is het radicaal en star. Lekker verhaal ook. Moet je in een blog zetten. Pffff. Jesse is, zoals altijd, super lief voor me. We staan samen af en toe stil, soms oogjes dicht, genieten van alles wat er om ons heen gebeurt. We wandelen een stukje hand in hand. Fijn zulke vrienden. Ze zet een muziekje op. We zingen, fluiten en dansen terwijl we door het bos lopen. De zon straalt door de bomen en verlicht ons af en toe. Toch kleine momentjes in het nu.
We praten samen over het uiten van boosheid. Eigenlijk wordt het in onze maatschappij van jongs af aan al afgeleerd om onze boosheid te uiten. Want boos zijn is slecht. Stel je voor wat anderen daarvan vinden. Ik denk dat wanneer je dit niet doet het zich vastzet in je lichaam, in jou. De drempel om het dan te uiten wordt steeds groter. Soms moet je in het donker gaan staan om het licht te kunnen ervaren. Het donker vraagt ook om acceptatie en omarming. Ook dit is onderdeel van wie we zijn. Wanneer ik naar mezelf kijk, was ik bang voor de consequenties wanneer ik dit zou doen. Ben ik misschien nog wel een beetje. Zou ik niet iemand voor altijd beschadigen of dingen doen die ik niet meer terug kan draaien. In mijn omgeving merk ik ook dat mensen het zo diep hebben weggestopt dat ze het bijna nooit zijn of niet kunnen worden. Er van schrikken en het onnodig, bijna belachelijk vinden. Toch is boosheid een emotie waar niemand omheen kan. Het zit er toch echt. En vraagt handen en voeten om geuit te worden. Ik heb dit laatst in het klein ook met iemand gedaan. Op het strand tegen de zee geschreeuwd. De woede en de boosheid eruit gooien. Nu was dit heel minimaal en wilde ik die persoon gewoon een zetje in de rug geven om er mee te beginnen. In het klein. Wanneer je het direct uit dan is de lading er vrij snel vanaf en is het gevoel van boosheid ook zo weg. Boosheid kan ook een prachtige katalysator zijn. Boosheid omzetten in kracht.
Daarnaast hebben we het over het uiten van gevoelens. Ik merk dat het uiten van gevoelens niet persé alleen maar moeilijk is voor mannen. Er zijn echt veel vrouwen die ook niet in contact staan met hun gevoelens. Of ze uiten. Ze wegduwen. Toch wil die bal met emoties die je onder het water houdt naar boven komen. Die stereotypering voor mannen gaat niet helemaal meer op. Ik ken nu meerdere mannen die dit wel kunnen en ook doen. Dat de vrouw op slot zit in plaats van de man. Het taboe onder mannen mag er ook gewoon af wat mij betreft. Maar goed hier kan ik uren over ouwehoeren en dat ga ik dan weer niet doen. Want ik had een tweeluik beloofd en dat gaat het worden.
Een ander onderwerp wat we aansnijden is tantra. Dat is iets wat mij erg interesseert en intrigeert. Het aangaan van een liefdevolle verbinding met jezelf en de ander. Je eigen hart en dat van je geliefde openen, voorbij alle angst. Hele andere en diepere, intensere manieren van genot en liefde. En nee, dit heeft niks met porno of ranzigheid te maken. Maar echt met diepere liefde voor alles wat is. Ook dit is weer zo een onderwerp waar ik uren over kan praten en vijftien blogs over kan schrijven. Misschien doe ik dat ook nog wel. De polariteit tussen mannen en vrouwen. Waarom het wel of niet vonkt. Ik zeg het nu allemaal wel erg versimpeld qua tantra. Dat wordt veel beter beschreven. Jesse is hier niet op die manier en dat is helemaal goed. Juist fijn dat je anders in dingen kan staan en van elkaar kan leren of naar elkaar kan luisteren zonder oordeel.
Inmiddels schurkt het tegen de grootte van een drieluik aan, dus ik rond hem in een paar zinnen af. We lopen de 24 km. We eten taart, drinken thee. Bij een leuk tentje. De bus die we moeten hebben rijdt één keer in het uur. En dat elke dag. Niet echt randstad-like. We reizen naar Meppel. Ik eet een burger en patat. Want koken na vandaag, wat denk je zelf? Eten en Netflix. Dan oogjes dicht en snaveltjes toe. Bedankt Jesse, voor je liefde en fijne gezelschap!
