Alleen met het vuur

Oké, oké. Eigenlijk was het 6 minuten alleen met het vuur als ik echt heel specifiek ga doen. Dit verhaal heb ik al een aantal keer willen typen na het lezen van mijn geschreven verhaal van flink wat jaren terug en toch kwam het er elke keer niet van. Ik had wel aandrang, maar het wormvormig aanhangsel wilde het levenslicht nog niet zien.

Waarom dan nu wel? Dit kwam door twee dingen. Designer outlet center Roermond en Kids plaza in Weert. Door deze twee bezoeken ontstond de stevig jeukende behoefte (letterlijk en figuurlijk, lees vooral verder) om elk vies detail helemaal uit te typen en uit te kotsen over het internet. Dit verhaal gaat van heel aards naar wellicht heel spiritueel voor sommige lezers. Laten we met het aardse beginnen. Hoewel het vuur verhaal ook heel aards is voor mij. Enfin. Laten we beginnen aan dit fantastische epistel.

We zijn net terug van vakantie in Weert. Zomer in Nederland, maar dan onder gezeken worden door de regen. Het leek wel herfst. Toch een leuke vakantie gehad hoor, want wat heb je nou eigenlijk nodig? Twee dingen absoluut niet kan ik je vertellen. Met stip op nummer 1 is Designer outlet center Roermond. De naam zorgt al voor oprispingen. In het kader van het wordt toch niet zulk lekker weer en laten we ook een klein beetje meeveren met mijn inmiddels vrouw reden wij richting Roermond. So far so good. Had ik al gezegd dat het zaterdag was en vakantie tijd?

We komen daar aanrijden en ik zie toch een partij (dikke) auto’s staan op een parkeerterrein waar de Jaarbeurshallen een stijve van zou krijgen. Ik zeg: fuck no, dit gaan we echt niet doen. Ondergetekende werd toch overtuigd om dit te gaan doen. We parkeren de auto en lopen naar een Amerikaans, uit de grond gestampt dorp, waarbij ik onderweg het type mens al denk te kunnen peilen. Onderweg kraam ik mijn onvrede al luid uit. Ik wil niet oordelen, maar *pieeeeep* wat is dat lastig. Het lijkt wel de walking dead. Zombies die geen vlees willen, maar designer kleding. Totaal uitdrukkingsloos, behalve ontevreden gezichten, met 69 tassen van meuk in een net andere variant dan die al in de inloopkast hangt. En luister niks tegen 69 hè. Ik hou van 69. Het consuminderen heeft hier zijn intrede in ieder geval niet gedaan zeg maar. Normaal lachen mensen als ze Maya lekker rond zien waggelen. Hier kijken mensen of niet, of geïrriteerd met een blik alsof ze haar terug willen laten keren naar het geboortekanaal. En Maya is echt fucking schattig. Geen troebel beeld hier.

En weet je wat het erge is, ik word toch verleid (is verlijd ook een woord?) om te gaan kijken. Ik heb zelfs wat dingen gepast. Maar niet gekocht. Want heb ik echt wat nodig? Nee. En dan kan je je ook nog afvragen of je het dan nieuw nodig hebt. En ja, ik schaam me voor mijn zwakke moment. Ik ging bijna blaten en met de kudde mee. Niet boe-fokking-hoe, maar mèèèèh-fokking-èh-èh-èh.

Maar weet je wat het aller, aller, aller ergste is? Wat voor mij de soms krankzinnige staat van de maatschappij perfect weer geeft? Gecreëerde wachtrijen. Luister, luister. Nee echt, luister dan. GECREËERDE WACHTRIJEN VOOR DE INGANG VAN DE WINKEL. Ben je niet fucking goed niet, euh niet gucci of zo? Met toegangspoortjes, afzettingen en een maximum aantal mensen binnen. Om lekker dat exclusieve gevoel aan te raken. Het woord fomo komt hier spontaan tot zijn tantrische hoogtepunt.

Ik zou mezelf nou niet echt modieus noemen, maar ik vind het ook fijn om gave sneakers te kopen en kleurrijke t-shirts met teksten als “born to love”. Alleen ik ontleen er niks aan. Aan die buitenkant niet. Ik vind je een held wanneer je het donker aan kijkt en de innerlijke weg bewandeld en al die stront opruimt voor jezelf en de generaties die er komen gaan. Dan maar de Nike air max 1 kakka edition voor mij.

De druppel die de spreekwoordelijke emmer als een tsunami deed overstromen was mijn kersverse vrouw die in de crocs winkel, crocs voor Maya wilde kopen. Dit was ook een winkel met een rij. En ik gaf al aan, dat doe ik echt niet. Zij wilde perse nieuwe crocs voor Maya. En ja, ze zijn wel super schattig en Maya wordt er ook heel blij van. En deze kon ze wel echt gebruiken. Maar voor de winkel in een rij gaan staan. Nee dus. Ik gaf al een paar keer aan dat ik trek had en of ze wilde komen. En luister ik schreeuw gewoon door die hut heen. Ik geef daar echt niet om als ik hangry word maat. Sowieso niet eigenlijk. Oost Indisch doof gaf ze mij de spreekwoordelijke onzichtbare middelvinger. En luister als ik niet op tijd eet dan wordt deze gast een tornado in bewoordingen en acties. Je wil mij echt niet kennen dan. Joejoe dan maar toch. Ik ben lekker in mijn eentje wat gaan eten. Later pik.

Niet veel later ging deze prachtige familie met gierende banden weer huiswaarts. En ja parkeren kost ook geld daar. Alsof je moet betalen voor de hel. Bij binnenkomst keek ik al achterom en zag ik het tot ziens bord. Toen blèrde ik al dat dat nooit zou gebeuren. En na bovenstaande kan ik met rotsvaste overtuiging zeggen. Tot nooit meer ziens.

Numero dos. Kidsplaza Weert. Bij binnenkomst rond 11 uur zag ik lege bierflesjes staan. Een uur later zou ik begrijpen waarom alcohol op dat tijdstip noodzaak was. Maar goed, ik hou echt van smoothies! Dat is mijn go to ontbijt. Sterker nog, ik had mijn blender mee op vakantie. Beetje overdreven, maar hé ik heb zelfs smoothies voor mijn camping matties gemaakt. Oké. Stel je voor je maakt een smoothie. Je hebt echt zin in die heerlijke mix van groenten en fruit. Spinazie, banaantje, komkommer, wortel, wat rood fruit, stukje gember, beetje citroensap, sloot water. Blenden. Je schenkt je glaasje vol en je geniet met volle teugen van de geur -en smaakbeleving. Wanneer ik Kidsplaza als smoothie zou moeten omschrijven qua geur (je kon het tevens ook bijna proeven) dan zou dat een heerlijke blend zijn van: volwassen -en kinderzweet, poep/plas luiers, ome Willems frituurpaleis met oud vet, tenen schimmelkaas in diverse rijpingen, kinderkwijl (en vast ook wat volwassen) en een wasem van adem met ondefinieerbare geuren. Ik trok er bijna krom van. Ik pakte mijn bosbijl om door de geur heen te hakken. Ze hadden apen als logo’s enzo. En ik snap wel waarom. Die geur daar zou ook niet misstaan in een dierentuin waar de apen lekker met smeuïge kak naar elkaar hadden gegooid. En ik vind al die dingen daar tof hè, naast het reuk gedeelte. Trampolinespringen, van de glijbaan af, klauteren. Ballenbakkie koppen. Hoewel ik daar echt nog steeds jeuk op mijn kale dak van heb. Ik ben echt van weinig vies, maar ik moest echt mijn handen wassen voordat ik het pand verliet. Overprikkeld en met after jeuk in plaats van after sun. Want die hebben we niet nodig gehad tijdens onze zomervakantie in Nederland.

Ben je er nog bij? Dan gaan we van designerkleding en apenkak naar mijn cursus tot empowerment coach en vuurloop instructeur die ik inmiddels flink wat jaren geleden voltooid heb. Mijn 6 minuten alleen met het vuur, die ik in het begin van dit blog noemde, waren in schril contrast met een halve dag designer shizl en een uur apenkak snuiven.

6 minuten alleen met het vuur.

Nummer 4 ben ik. Moet ik dit vieren? Poeh, dat weet ik nog niet. We hebben met de groep de houtstapel gebouwd. Dat leverde wat gekibbel op. Zo veel mensen, zo veel wensen. Iedereen heeft zo zijn eigen gedachten. Gaan we de stapel horizontaal of verticaal neerleggen? Werkt de tuinslang? Ligt de stapel er mooi bij? Wat voor mij goed voelt is om het aloude en nog steeds door veel volken uitgevoerde ritueel van het vuurlopen (en grootvader vuur) met respect en liefde te eren en behandelen. Dat hout (pun intended) in; geen houtblokken neer ketsen op de stapel en selfies nemen hoe de vlammen je rughaar schroeien.

Anyway. Nadat we het vuur met zijn allen hebben aangestoken keren we terug in de praktijkruimte. We krijgen daar een schaal voorgeschoteld en daar zitten kaartjes in met nummers om de volgorde te bepalen. Iedereen krijgt 6 minuten alleen bij het vuur en je mag wat je daar doet helemaal zelf invullen. De eerste die gaat krijgt iets meer tijd om het kolenbed uit te harken. Ik ben na M. Braaf zit ik te wachten tot de gong gaat die P bespeeld. Ik hoor M. kreten maken bij het vuur. Schreeuwen. Ik lach erom, omdat het iets primitiefs aanraakt wat prachtig voelt. In het voorbij gaan zegt hij: Veel plezier! Ik dank hem en trek al lopend intuïtief mijn shirt uit. Ja en wat de fuck nu zou je zeggen. Iets diep in mij neemt het over. Ik schreeuw, maak indianengeluiden. Eerst bedank ik het vuur en het weerzien van een oude vriend die ik me herinner van vroeger. Ik dans, ik schreeuw, loop rondjes, sla mezelf op mijn borst. Ik voel mijn n’um (ook wel Ki, prana, levensenergie genoemd) toenemen en stromen. Ga ik deze avond over vuur lopen?

Dat was ik mooi niet van plan. Slaand op mijn bovenbenen en borst sta ik voor het roodgloeiende, in het avonddonker fonkelende kolenbed. Ja, potverdorie, ja ik ga! Ik kijk waar ik heen wil en focus me op dat punt. Het vuur en ik, ik en het vuur. Ik ben het vuur. Wij zijn hetzelfde. Mijn dromen op aarde gaan gerealiseerd worden en niemand houdt mij tegen. De rode kolen glinsteren in het avondlicht. Er is verder niks meer. Alles valt weg. En ik zweef over het kolenbed naar de overkant. Aan de overkant komt er een enorme oerkracht vrij. Onbeschrijflijk. Ik val op mijn knieën en dank voor de wijze lessen. Wat een dankbaarheid komt er over me heen. Het vult me van binnenuit helemaal. Ik huil uit de krochten van mijn lijf. Dan stopt alles. Er is alleen nog stilte en leegte. Ik kom langzaam overeind en de gong klinkt.