Mannenkracht. Ja Mannenkracht. Dat heeft toch een hoop in gang gezet. Maar echt. Daar gaat mijn toetsenbord ook nog wel voor aan de slag. Maar dit verhaal wat nu gedeeld wil worden is recenter. Sterker nog het is van afgelopen weekend.
Oké, first things first. Tijdens het Mannenkracht festival in september heb ik aan twee ademsessies deelgenomen. En voor alle dumpert kijkers. POAH. Poah in het kwadraat! Nogmaals dat gaat op het juiste moment nog gedeeld worden. Na deze twee ademsessies besefte ik het pay it forward principe. Dit cadeau wil ik ook aan mensen geven. Enfin, ik was matties geworden met Thijs (videograaf Mannenkracht en fijne man) op Instagram en ik zag op zijn profiel een foto met een certificaat in zijn handen. En laat dat nou een opleiding zijn tot ademcoach. Das toeval toch? Hij had dit gedaan bij Lars Faber. Na een klein onderzoek en het lezen van zijn website voelde ik het resoneren. Alleen de opleiding die in oktober zou starten was vol. Je kon mailen voor de reservelijst. Dus ik gemaild. Wat bleek er waren wat mensen uitgestapt en ik kon deelnemen. Das toeval toch? Ik geloof niet in toeval broer, wel in deze flow en synchroniciteit.
Ik ga het weekend niet helemaal uitkauwen. Anders ontneem ik je de kans om dit zonder gekleurde bril zelf te ervaren. Maar wellicht kleur ik die bril wel een klein beetje. En ervaren is altijd heer en meester over beschrijven. En vooral in je lijf. Als je geïnteresseerd bent, dan zijn er genoeg manieren om informatie over ademwerk te vinden. Klopt dat voor jou ga het dan vooral ervaren bij iemand waar jij je goed bij voelt. Of luister naar Lars zijn eigen podcast of naar podcasts met hem als gast. Hij kan dit perfect uit leggen en ik (nog) niet. Ik kan wel mijn ervaring vertellen en dat kan niemand beter dan ik.
En luister als je me al een rare gast vond, ik ga dit gevoel bekrachtigen voor je. Met heel veel liefde. Afhaken kan nog steeds. Joe.
Ik begin zondag, omdat ik zaterdag met mijn mede-student-coach zijn sessie deed. En over anderen deel ik niet. Iets met integriteit. Voordat we de ademsessie ingingen deden we een tijdlijn oefening. Ik had vijf “positieve” en vijf “negatieve” ervaringen uit mijn jeugd genoteerd. Korte beschrijving tijdlijn oefening. Ik sta op een middenlijn met mijn ogen dicht. Stap naar rechts (en eventueel vooruit als het een tijdslijn in chronologische volgorde is qua leeftijd) is in een “positieve” ervaring stappen, naar links (en eventueel vooruit) in een negatieve. De mede-student-coach leest exact jouw ervaring voor en laat je dan in die ervaring stappen. Het gaat erom te voelen in je lijf waar die ervaring zich uit of vastgezet heeft.
In dit proces van in -en uitstappen voel je op een gegeven moment op welke ervaring jij een ademsessie in wil gaan. Jouw lichaam heeft zo veel wijsheid en er is een weten wat naar boven komt. Jouw lijf geeft het antwoord. Deze bekrachtiging neem je mee en ga je op ademen. En nee die hoef je niet als een mantra te blijven herhalen. Wat mag gebeuren, gebeurt toch wel. Mijn “positieve” ervaring geeft me een fijn gevoel, ik krijg er letterlijk een glimlach van en voel me blij. Mijn “negatieve” ervaring (geen bewuste ervaring) gaat erover dat nadat ik 6 weken te vroeg geboren zo de couveuse ingeklapt ben en dat mijn moeder niet bij me mocht komen, omdat ze op dat moment ziek was en dat zou gevaarlijk voor mij kunnen zijn. Niet echt het meest warme en mooi integreerbaar hechtingsmomentje zal ik maar zeggen. Lekker vanuit die glazen bak wachten om geliefd te worden. Ik voel een klem op mijn keel alsof deze dichtgeknepen wordt en voel daar verdriet en eenzaamheid. Ik weet na dit te voelen gelijk dat ik deze bekrachtiging meeneem in mijn ademsessie en we hoeven dan ook niet verder. We bespreken samen nog even wat er gebeurde en ik besef me dat het dichtgeknepen gevoel voelde alsof ik opgehangen werd. Mag je raden wat mijn tweede “negatieve” ervaring was die ik opgeschreven had en die we niet doorgelopen hadden. Ik kwam ter wereld met de navelstreng om mijn nek. Een welkom op deze aarde zonder al te veel slingers, ballonnen en een grote punt taart en ranja zal ik maar zeggen.
De ademsessie zelf. Ik lig op een matras. Ogen dicht. Verbonden of chaotische ademhaling. Of beide. Mede-student-coach naast me. Vooraf consent over wat ik wel en niet wil. Wat kan ik toch duidelijk zijn tegenwoordig in mijn behoeften en wanneer ik al dan niet ondersteuning wil. Trots. Maar dat is een andere afslag. Terug naar het ademen. Muziek. Specifiek uitgekozen. Keihard. Connect the dots met de quote hieronder en de vibratie op (specifieke delen van) jouw lichaam.
“If you want to find the secrets of the Universe, think in terms of energy, frequency and vibration.”
~ Nikola Tesla
Ik adem. En adem nog meer. Switch tussen chaotisch en verbonden. Heel even voel ik wat emoties opkomen. Zo snel als het komt gaat het. Ik voel de energie pulseren in mijn lijf. Het begint in mijn armen. Dit ken ik van de ademsessies van mannenkracht. Prana, ki, chi, levensenergie, kundalini of zoals het genoemd werd tijdens mijn opleiding tot vuurloop instructeur n’um. Het stroomt door mijn lijf. Het giert.
En dan komt het. Uit de krochten van een plek die niet vanuit woorden gevormd kan worden. Als je denkt ooit gelachen te hebben. Luister ik heb dubbel gelegen. Jankend van het lachen. Dit is anders. Vanuit die plek zonder woorden. Taal stopt daar. EUFORISCH. Ik begin met lachen. Eerst een beetje. Dan wat meer. Totdat het lijkt alsof ik via de megafoon de hele ruimte vul.
Little sidenote. Om me heen gaan mensen echt door stukken heen. Er wordt gehuild en geschreeuwd. Als je hier een camera op zou zetten denk je dat je in een inrichting terecht bent gekomen. Maar wat voel ik een liefde en compassie voor iedereen die dit allemaal durft aan te kijken. Dit zijn de echte helden. Wat je doet voor jezelf, doe je voor het collectief. Fucking helden!
Oké terug, lachen dus. LACHEN! Ik voel me zoals een kind. Wel zonder de couveuse en navelstreng om mijn nek. Sterker nog daar kan ik ook om lachen. Want ik voel een diepe verbinding met mezelf. En ik weet dat het niet mezelf is maar mijn zelf. Mijn Ziel. En vanuit die diepe verbinding voel ik een diepe verbinding met alles wat is. Als alles verbonden is met elkaar dan maakt het couveuse verhaal echt geen drol uit, want op elk moment ben je met alles en iedereen verbonden. Een dieper weten heeft me de verbinding met alles getoond. Dat kan je nooit kwijt raken. Het is maar een verhaal. Een couveuse en een navelstreng. Wellicht de titel van dit blog maar aanpassen. Ik kan overigens bij mezelf blijven met het lachen terwijl ik om me heen andere dingen hoor. Hoewel mensen ook beginnen te lachen, omdat ik zo onbedaarlijk aan het lachen ben. Sharing is caring toch. Ik schreeuw ineens vanuit die plek, waar geen woorden voor zijn, keihard: IK HOU VAN IEDEREEN!
En dan gaat die muziek ook nog eens in de overdrive. Er komen nummers voorbij waar ik vroeger met wat andere middelen keihard op zou zijn gegaan. Ik zag mezelf weer op die grote feesten staan. Handjes in de lucht. Ik dans liggend op mijn matras. Ik stuiter op en neer, sla om de energie los te maken op mijn bovenbenen en borst. Freaking natural high as fuck. Mijn mede-student-coach moedigt me aan, doet mee en maakt ook geluid.
Op een gegeven moment is gebeurd, wat moest gebeuren. Ik lig op mijn matras en krijg liefdevol een deken over me heen. Ik geniet na en blijf regelmatig glimlachen.
Laat ik vooral niet proberen het onverklaarbare te verklaren. Maar hé als dit verlichting is, laat dan de lamp maar aan! Shine bright like a diamond!
